Job 14
1 L’homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.
Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
2 Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l’ombre, sans s’arrêter.
Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!
Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
4 Qui peut tirer le pur de l’impur? Personne.
Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
5 Si les jours de l’homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu’il ne doit pas franchir,
İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
6 détourne de lui tes yeux pour qu’il se repose, jusqu’à ce qu’il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.
Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
7 Un arbre a de l’espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d’avoir des rejetons.
Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
8 Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,
Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
9 dès qu’il sent l’eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.
Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
10 Mais l’homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?
Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
11 Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:
Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
12 ainsi l’homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.
İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)
Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
14 Si l’homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j’attendrais qu’on vînt me relever.
İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
15 Tu m’ appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l’ouvrage de tes mains.
Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
16 Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l’œil ouvert sur mes péchés;
O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
17 mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.
Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
18 La montagne s’écroule et s’efface; le rocher est transporté hors de sa place;
Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
19 les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l’espérance de l’homme.
Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
20 Tu l’abats sans retour, et il s’en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.
Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
21 Que ses enfants soient honorés, il n’en sait rien; qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.
Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
22 Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.
Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
