Job 13
1 Voilà que mon œil a vu tout cela, mon oreille l’a entendu et compris.
| من آنچه را که شما می‌گویید به چشم خود دیده و به گوش خود شنیده‌ام. من حرفهای شما را می‌فهمم. آنچه را که شما می‌دانید من نیز می‌دانم و کمتر از شما نیستم. |
2 Ce que vous savez, moi aussi je le sais, je ne vous suis en rien inférieur.
3 Mais je veux parler au Tout-Puissant, je veux plaider ma cause avec Dieu.
| ای کاش می‌توانستم مستقیم با خدای قادر مطلق سخن گویم و با خود او بحث کنم. |
4 Car vous n’êtes que des charlatans, vous êtes tous des médecins inutiles.
| و اما شما، درد مرا با دروغهایتان می‌پوشانید. شما طبیبان کاذب هستید. |
5 Que ne gardiez-vous le silence! Il vous eût tenu lieu de sagesse.
| اگر حکمت داشتید حرف نمی‌زدید. |
6 Écoutez, je vous prie, ma défense, soyez attentifs au plaidoyer de mes lèvres.
| حال به من گوش بدهید و به دلایلم توجه نمایید. |
7 Parlerez-vous mensonge en faveur de Dieu, pour lui, parlerez-vous tromperie?
| آیا مجبورید به جای خدا حرف بزنید و چیزهایی را که او هرگز نگفته است از قول او بیان کنید؟ |
8 Ferez-vous pour Dieu acception de personnes, vous constituerez-vous avocats?
| می‌خواهید به طرفداری از او حقیقت را وارونه جلوه دهید؟ آیا فکر می‌کنید او نمی‌داند شما چه می‌کنید؟ خیال می‌کنید می‌توانید خدا را هم مثل انسان گول بزنید؟ |
9 Vous en saura-t-il gré, s’il sonde vos cœurs? Le tromperez-vous comme on trompe un homme?
10 Certainement il vous condamnera, si vous faites en secret acception de personnes.
| بدانید شما را توبیخ خواهد کرد، اگر پنهانی طرفداری کنید. |
11 Oui, sa majesté vous épouvantera, ses terreurs tomberont sur vous.
| آیا عظمت و هیبت خدا، ترسی به دل شما نمی‌اندازد؟ |
12 Vos arguments sont des raisons de poussière, vos forteresses sont des forteresses d’argile.
| بیانات شما پشیزی ارزش ندارد. استدلال‌هایتان چون دیوار گلی، سست و بی‌پایه است. |
13 Taisez-vous, laissez-moi, je veux parler; il m’en arrivera ce qu’il pourra.
| حال ساکت باشید و بگذارید من سخن بگویم. هر چه می‌خواهد بشود! |
14 Je veux prendre ma chair entre les dents, je veux mettre mon âme dans ma main.
| بله، جانم را در کف می‌نهم و هر چه در دل دارم می‌گویم. |
15 Quand il me tuerait, que je n’aurais rien à espérer, je défendrai devant lui ma conduite.
| اگر خدا برای این کار مرا بکشد، باز به او امیدوار خواهم بود و حرفهای خود را به او خواهم زد. |
16 Mais il sera mon salut, car l’impie ne saurait paraître en sa présence.
| من آدم شروری نیستم، پس با جرأت به حضور خدا می‌روم شاید این باعث نجاتم گردد. |
17 Écoutez donc mes paroles, prêtez l’oreille à mon discours.
| حال به دقت به آنچه که می‌گویم گوش دهید و حرفهایم را بشنوید. |
18 Voici que j’ai préparé ma cause, je sais que je serai justifié.
| دعوی من این است: «من می‌دانم که بی‌تقصیرم.» |
19 Est-il quelqu’un qui veuille plaider contre moi? À l’instant même je veux me taire et mourir.
| کیست که در این مورد بتواند با من بحث کند؟ اگر بتوانید ثابت نمایید که من اشتباه می‌کنم، آنگاه از دفاع خود دست می‌کشم و می‌میرم. |
20 Seulement épargne-moi deux choses, ô Dieu, et je ne me cacherai pas devant ta face:
| ای خدا، اگر این دو درخواست مرا اجابت فرمایی در آن صورت خواهم توانست با تو روبرو شوم: |
21 éloigne ta main de dessus moi, et que tes terreurs ne m’épouvantent plus.
| مرا تنبیه نکن و مرا با حضور مهیب خود به وحشت نیانداز. |
22 Après cela, appelle, et je répondrai; ou bien je parlerai d’abord, et tu me répondras.
| آنگاه وقتی مرا بخوانی جواب خواهم داد و با هم گفتگو خواهیم نمود. |
23 Quel est le nombre de mes iniquités et de mes péchés? Fais-moi connaître mes transgressions et mes offenses.
| حال، به من بگو که چه خطایی کرده‌ام؟ گناهم را به من نشان بده. |
24 Pourquoi cacher ainsi ton visage, et me regarder comme ton ennemi!
| چرا روی خود را از من برمی‌گردانی و مرا دشمن خود می‌شماری؟ |
25 Veux-tu donc effrayer une feuille agitée par le vent, poursuivre une paille desséchée,
| آیا برگی را که از باد رانده شده است می‌ترسانی؟ آیا پر کاه را مورد هجوم قرار می‌دهی؟ |
26 pour que tu écrives contre moi des choses amères, pour que tu m’imputes les fautes de ma jeunesse,
| تو اتهامات تلخی بر من وارد می‌آوری و حماقت‌های جوانی‌ام را به رخ من می‌کشی. |
27 pour que tu mettes mes pieds dans les ceps, que tu observes toutes mes démarches, que tu traces une limite à la plante de mes pieds,
| مرا محبوس می‌کنی و تمام درها را به رویم می‌بندی. در نتیجه مانند درختی افتاده و لباسی بید خورده، می‌پوسم و از بین می‌روم. |
28 alors que mon corps se consume comme un bois vermoulu, comme un vêtement que dévore la teigne.
