Actes 12
1 Vers ce temps-là, le roi Hérode fit arrêter quelques membres de l’Église pour les maltraiter;
తస్మిన్ సమయే హేరోద్‌రాజో మణ్డల్యాః కియజ్జనేభ్యో దుఃఖం దాతుం ప్రారభత్|
2 il fit mourir par le glaive Jacques, frère de Jean.
విశేషతో యోహనః సోదరం యాకూబం కరవాలాఘాతేన్ హతవాన్|
3 Voyant que cela était agréable aux Juifs, il ordonna encore l’arrestation de Pierre: c’était pendant les jours des Azymes.
తస్మాద్ యిహూదీయాః సన్తుష్టా అభవన్ ఇతి విజ్ఞాయ స పితరమపి ధర్త్తుం గతవాన్|
4 Lorsqu’il l’eut en son pouvoir, il le jeta en prison, et le mit sous la garde de quatre escouades de quatre soldats chacune, avec l’intention de le faire comparaître devant le peuple après la Pâque.
తదా కిణ్వశూన్యపూపోత్సవసమయ ఉపాతిష్టత్; అత ఉత్సవే గతే సతి లోకానాం సమక్షం తం బహిరానేయ్యామీతి మనసి స్థిరీకృత్య స తం ధారయిత్వా రక్ష్ణార్థమ్ యేషామ్ ఏకైకసంఘే చత్వారో జనాః సన్తి తేషాం చతుర్ణాం రక్షకసంఘానాం సమీపే తం సమర్ప్య కారాయాం స్థాపితవాన్|
5 Pendant que Pierre était ainsi gardé dans la prison, l’Église ne cessait d’adresser pour lui des prières à Dieu.
కిన్తుం పితరస్య కారాస్థితికారణాత్ మణ్డల్యా లోకా అవిశ్రామమ్ ఈశ్వరస్య సమీపే ప్రార్థయన్త|
6 Or, la nuit même du jour où Hérode devait le faire comparaître, Pierre, lié de deux chaînes, dormait entre deux soldats, et des sentinelles devant la porte gardaient la prison.
అనన్తరం హేరోది తం బహిరానాయితుం ఉద్యతే సతి తస్యాం రాత్రౌ పితరో రక్షకద్వయమధ్యస్థానే శృఙ్ఖలద్వయేన బద్ధ్వః సన్ నిద్రిత ఆసీత్, దౌవారికాశ్చ కారాయాః సమ్ముఖే తిష్ఠనతో ద్వారమ్ అరక్షిషుః|
7 Tout à coup survint un ange du Seigneur, et une lumière resplendit dans la prison. L’ange, frappant Pierre au côté, le réveilla en disant: « Lève-toi promptement »; et les chaînes tombèrent de ses mains.
ఏతస్మిన్ సమయే పరమేశ్వరస్య దూతే సముపస్థితే కారా దీప్తిమతీ జాతా; తతః స దూతః పితరస్య కుక్షావావాతం కృత్వా తం జాగరయిత్వా భాషితవాన్ తూర్ణముత్తిష్ఠ; తతస్తస్య హస్తస్థశృఙ్ఖలద్వయం గలత్ పతితం|
8 L’ange lui dit: « Mets ta ceinture et tes sandales. » Il le fit, et l’ange ajouta: « Enveloppe-toi de ton manteau et suis-moi. »
స దూతస్తమవదత్, బద్ధకటిః సన్ పాదయోః పాదుకే అర్పయ; తేన తథా కృతే సతి దూతస్తమ్ ఉక్తవాన్ గాత్రీయవస్త్రం గాత్రే నిధాయ మమ పశ్చాద్ ఏహి|
9 Pierre sortit et le suivit, ne sachant pas que ce qui se faisait par l’ange fût réel; il croyait avoir une vision.
తతః పితరస్తస్య పశ్చాద్ వ్రజన బహిరగచ్ఛత్, కిన్తు దూతేన కర్మ్మైతత్ కృతమితి సత్యమజ్ఞాత్వా స్వప్నదర్శనం జ్ఞాతవాన్|
10 Lorsqu’ils eurent passé la première garde, puis la seconde, ils arrivèrent à la porte de fer qui donne sur la ville: elle s’ouvrit d’elle-même devant eux; ils sortirent et s’engagèrent dans une rue, et aussitôt l’ange le quitta.
ఇత్థం తౌ ప్రథమాం ద్వితీయాఞ్చ కారాం లఙ్ఘిత్వా యేన లౌహనిర్మ్మితద్వారేణ నగరం గమ్యతే తత్సమీపం ప్రాప్నుతాం; తతస్తస్య కవాటం స్వయం ముక్తమభవత్ తతస్తౌ తత్స్థానాద్ బహి ర్భూత్వా మార్గైకస్య సీమాం యావద్ గతౌ; తతోఽకస్మాత్ స దూతః పితరం త్యక్తవాన్|
11 Alors revenu à lui-même, Pierre se dit: « Je vois maintenant que le Seigneur a réellement envoyé son ange et qu’il m’a délivré de la main d’Hérode et de tout ce qu’attendait le peuple Juif. »
తదా స చేతనాం ప్రాప్య కథితవాన్ నిజదూతం ప్రహిత్య పరమేశ్వరో హేరోదో హస్తాద్ యిహూదీయలోకానాం సర్వ్వాశాయాశ్చ మాం సముద్ధృతవాన్ ఇత్యహం నిశ్చయం జ్ఞాతవాన్|
12 Après un moment de réflexion, il se dirigea vers la maison de Marie, la mère de Jean, surnommé Marc, où une nombreuse assemblée était en prière.
స వివిచ్య మార్కనామ్రా విఖ్యాతస్య యోహనో మాతు ర్మరియమో యస్మిన్ గృహే బహవః సమ్భూయ ప్రార్థయన్త తన్నివేశనం గతః|
13 Il frappa à la porte du vestibule et une servante, nommée Rhodé, s’approcha pour écouter.
పితరేణ బహిర్ద్వార ఆహతే సతి రోదానామా బాలికా ద్రష్టుం గతా|
14 Dès qu’elle eut reconnu la voix de Pierre, dans sa joie, au lieu d’ouvrir, elle courut à l’intérieur annoncer que Pierre était devant la porte.
తతః పితరస్య స్వరం శ్రువా సా హర్షయుక్తా సతీ ద్వారం న మోచయిత్వా పితరో ద్వారే తిష్ఠతీతి వార్త్తాం వక్తుమ్ అభ్యన్తరం ధావిత్వా గతవతీ|
15 Ils lui dirent: « Tu es folle. » Mais elle affirma qu’il en était ainsi; et ils dirent: « C’est son ange. »
తే ప్రావోచన్ త్వమున్మత్తా జాతాసి కిన్తు సా ముహుర్ముహురుక్తవతీ సత్యమేవైతత్|
16 Cependant Pierre continuait à frapper; et lorsqu’ils lui eurent ouvert, en le voyant, ils furent saisis de stupeur.
తదా తే కథితవన్తస్తర్హి తస్య దూతో భవేత్|
17 Mais Pierre, leur ayant fait de la main signe de se taire, leur raconta comment le Seigneur l’avait tiré de la prison, et il ajouta: « Allez porter cette nouvelle à Jacques et aux frères. » Puis il sortit et s’en alla dans un autre lieu.
పితరో ద్వారమాహతవాన్ ఏతస్మిన్నన్తరే ద్వారం మోచయిత్వా పితరం దృష్ట్వా విస్మయం ప్రాప్తాః|
18 Quand il fit jour, il y eut une grande agitation parmi les soldats, pour savoir ce que Pierre était devenu.
తతః పితరో నిఃశబ్దం స్థాతుం తాన్ ప్రతి హస్తేన సఙ్కేతం కృత్వా పరమేశ్వరో యేన ప్రకారేణ తం కారాయా ఉద్ధృత్యానీతవాన్ తస్య వృత్తాన్తం తానజ్ఞాపయత్, యూయం గత్వా యాకుబం భ్రాతృగణఞ్చ వార్త్తామేతాం వదతేత్యుక్తా స్థానాన్తరం ప్రస్థితవాన్|
19 Hérode le fit chercher, et ne l’ayant pas découvert, il procéda à l’interrogatoire des gardes et les fit conduire au supplice. Ensuite il quitta la Judée pour retourner à Césarée, où il séjourna.
ప్రభాతే సతి పితరః క్వ గత ఇత్యత్ర రక్షకాణాం మధ్యే మహాన్ కలహో జాతః|
20 Hérode était en hostilité avec les Tyriens et les Sidoniens; ceux-ci vinrent ensemble le trouver, et ayant gagné Blastus, son chambellan, ils lui demandèrent la paix, parce que leur pays tirait sa subsistance des terres du roi.
హేరోద్ బహు మృగయిత్వా తస్యోద్దేశే న ప్రాప్తే సతి రక్షకాన్ సంపృచ్ఛ్య తేషాం ప్రాణాన్ హన్తుమ్ ఆదిష్టవాన్|
21 Au jour fixé, Hérode, revêtu d’habits royaux, et assis sur son trône, les haranguait;
పశ్చాత్ స యిహూదీయప్రదేశాత్ కైసరియానగరం గత్వా తత్రావాతిష్ఠత్|
22 et le peuple s’écria: « C’est la voix d’un Dieu, et non d’un homme! »
సోరసీదోనదేశయో ర్లోకేభ్యో హేరోది యుయుత్సౌ సతి తే సర్వ్వ ఏకమన్త్రణాః సన్తస్తస్య సమీప ఉపస్థాయ ల్వాస్తనామానం తస్య వస్త్రగృహాధీశం సహాయం కృత్వా హేరోదా సార్ద్ధం సన్ధిం ప్రార్థయన్త యతస్తస్య రాజ్ఞో దేశేన తేషాం దేశీయానాం భరణమ్ అభవత్ం
23 Au même instant, un ange du Seigneur le frappa, parce qu’il n’avait pas rendu gloire à Dieu. Et il expira, rongé des vers.
అతః కుత్రచిన్ నిరుపితదినే హేరోద్ రాజకీయం పరిచ్ఛదం పరిధాయ సింహాసనే సముపవిశ్య తాన్ ప్రతి కథామ్ ఉక్తవాన్|
24 Cependant la parole de Dieu se répandait de plus en plus, et enfantait de nouveaux disciples.
తతో లోకా ఉచ్చైఃకారం ప్రత్యవదన్, ఏష మనుజరవో న హి, ఈశ్వరీయరవః|
25 Barnabé et Saul, après s’être acquittés de leur ministère, s’en retournèrent de Jérusalem, emmenant avec eux Jean, surnommé Marc.
తదా హేరోద్ ఈశ్వరస్య సమ్మానం నాకరోత్; తస్మాద్ధేతోః పరమేశ్వరస్య దూతో హఠాత్ తం ప్రాహరత్ తేనైవ స కీటైః క్షీణః సన్ ప్రాణాన్ అజహాత్| కిన్త్వీశ్వరస్య కథా దేశం వ్యాప్య ప్రబలాభవత్| తతః పరం బర్ణబ్బాశౌలౌ యస్య కర్మ్మణో భారం ప్రాప్నుతాం తాభ్యాం తస్మిన్ సమ్పాదితే సతి మార్కనామ్నా విఖ్యాతో యో యోహన్ తం సఙ్గినం కృత్వా యిరూశాలమ్నగరాత్ ప్రత్యాగతౌ|
