Psaumes 65

1 Au maître de chant. Psaume de David. Cantique. A toi est due la louange, ô Dieu, dans Sion; c’est en ton honneur qu’on accomplit les vœux.

Przedniejszemu śpiewakowi psalm i pieśń Dawidowa. Tobie przynależy, o Boże! chwała na Syonie, a tobie ślub ma być oddany.

2 O toi, qui écoutes la prière, tous les hommes viennent à toi.

Ty wysłuchiwasz modlitwy; przetoż do ciebie przychodzi wszelkie ciało.

3 Un amas d’iniquités pesait sur moi: tu pardonnes nos transgressions.

Wielkie nieprawości, które wzięły górę nad nami, i przestępstwa nasze ty oczyszczasz.

4 Heureux celui que tu choisis et que tu rapproches de toi, pour qu’il habite dans tes parvis! Puissions-nous être rassasiés des biens de ta maison, de ton saint temple!

Błogosławiony, kogo ty obierasz a przyjmujesz, aby mieszkał w sieniach twoich; będziemy nasyceni dobrami domu twego, w świątnicy kościoła twego.

5 Par des prodiges, tu nous exauces dans ta justice, Dieu de notre salut, espoir des extrémités de la terre, et des mers lointaines.

Przedziwne rzeczy podług sprawiedliwości mówisz do nas, Boże zbawienia naszego, nadziejo wszystkich krajów ziemi, i morza dalekiego!

6 — Il affermit les montagnes par sa force, il est ceint de sa puissance;

Który utwierdzasz góry mocą swoją, siłą przepasany będąc;

7 il apaise la fureur des mers, la fureur de leurs flots, et le tumulte des peuples. —

Który uśmierzasz szum morski, szum nawałności jego, i wzruszenie narodów,

8 Les habitants des pays lointains craignent devant tes prodiges, tu réjouis les extrémités, l’Orient et l’Occident.

Tak, że się bać muszą cudów twoich, którzy mieszkają na krajach ziemi; których nastawaniem poranku i wieczora do wesela pobudzasz.

9 Tu as visité la terre pour lui donner l’abondance, tu la combles de richesses; la source divine est remplie d’eau: tu prépares le blé, quand tu la fertilises ainsi.

Nawiedzasz ziemię, i odwilżasz ją; obficie ją ubogacasz strumieniem Bożym, napełnionym wodami, i gotujesz zboże ich, gdy ją tak przyprawiasz.

10 Arrosant ses sillons, aplanissant ses mottes, tu l’amollis par des ondées, tu bénis ses germes.

Zagony jej napawasz, bruzdy jej zniżasz, dżdżami ją odmiękczasz, a urodzajom jej błogosławisz.

11 Tu couronnes l’année de tes bienfaits, sur tes pas ruisselle la graisse.

Koronujesz rok dobrocią twą, a ścieżki twoje skrapiasz tłustością.

12 Les pâturages du désert sont abreuvés, et les collines se revêtent d’allégresse.

Skrapiasz pastwiska na pustyniach; tak, że i pagórki radością przepasane bywają.

13 Les prairies se couvrent de troupeaux, et les vallées se parent d’épis; tout se réjouit et chante.

Przyodziewają się pola stadami owiec, a doliny okrywają się zbożem; tak, że wykrzykają i śpiewają.