Psaumes 137

1 Au bord des fleuves de Babylone nous étions assis et nous pleurions, en nous souvenant de Sion.

Nad rzekami Babilonu, tam siedzieliśmy i płakaliśmy, wspominając Syjon.

2 Aux saules de ses vallées nous avions suspendu nos harpes.

Na wierzbach tamtej krainy zawiesiliśmy nasze harfy;

3 Car là, ceux qui nous tenaient captifs nous demandaient des hymnes et des cantiques, nos oppresseurs, des chants joyeux: « Chantez-nous un cantique de Sion! »

Bo tam ci, którzy nas wzięli w niewolę, żądali od nas pieśni, a nasi ciemięzcy – radości, [mówiąc]: Śpiewajcie nam [którąś] z pieśni Syjonu.

4 Comment chanterions-nous le cantique de Yahweh, sur la terre de l’étranger?

Jakże możemy śpiewać pieśń PANA na obcej ziemi?

5 Si jamais je t’oublie, Jérusalem, que ma droite oublie de se mouvoir!...

Jeśli zapomnę o tobie, Jeruzalem, niech sama o sobie zapomni moja prawica.

6 Que ma langue s’attache à mon palais, si je cesse de penser à toi, si je ne mets pas Jérusalem au premier rang de mes joies!

Niech mi język przylgnie do podniebienia, jeśli nie będę pamiętał o tobie, jeśli nie postawię Jeruzalem ponad największą moją radość.

7 Souviens-toi, Yahweh, des enfants d’Edom, quand au jour de Jérusalem, ils disaient: « Détruisez, détruisez-la, jusqu’en ses fondements! »

Pamiętaj, PANIE, synów Edomu [i] dzień Jeruzalem, gdy mówili: Zburzcie, zburzcie [je] aż do jego fundamentu.

8 Fille de Babylone, vouée à la ruine, heureux celui qui te rendra le mal que tu nous as fait!

O córko Babilonu, i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, kto ci odpłaci [za] zło, jakie nam uczyniłaś.

9 Heureux celui qui saisira et brisera tes petits enfants contre la pierre!

Błogosławiony, kto schwyci i roztrzaska twe dzieci o skałę.