Job 41
1 Tireras-tu Léviathan avec un hameçon, et lui serreras-tu la langue avec une corde?
Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;
2 Lui passeras-tu un jonc dans les narines, et lui perceras-tu la mâchoire avec un anneau?
Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;
3 T’adressera-t-il d’ardentes prières, te dira-t-il de douces paroles?
Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?
4 Fera-t-il une alliance avec toi, le prendras-tu toujours à ton service?
Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;
5 Joueras-tu avec lui comme avec un passereau, l’attacheras-tu pour amuser tes filles?
Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;
6 Les pêcheurs associés en font-ils le commerce, le partagent-ils entre les marchands?
Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?
7 Cribleras-tu sa peau de dards, perceras-tu sa tête du harpon?
Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?
8 Essaie de mettre la main sur lui: souviens-toi du combat, et tu n’y reviendras plus.
Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,
9 Voici que le chasseur est trompé dans son attente; la vue du monstre suffit à le terrasser.
Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen
10 Nul n’est assez hardi pour provoquer Léviathan: qui donc oserait me résister en face?
Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,
11 Qui m’a obligé, pour que j’aie à lui rendre? Tout ce qui est sous le ciel est à moi.
Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!
12 Je ne veux pas taire ses membres, sa force, l’harmonie de sa structure.
Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.
13 Qui jamais a soulevé le bord de sa cuirasse? Qui a franchi la double ligne de son râtelier?
Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?
14 Qui a ouvert les portes de sa gueule? Autour de ses dents habite la terreur.
Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!
15 Superbes sont les lignes de ses écailles, comme des sceaux étroitement serrés.
Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten
16 Chacune touche sa voisine; un souffle ne passerait pas entre elles.
Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;
17 Elles adhèrent l’une à l’autre, elles sont jointes et ne sauraient se séparer.
Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.
18 Ses éternuements font jaillir la lumière, ses yeux sont comme les paupières de l’aurore.
Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;
19 Des flammes jaillissent de sa gueule, il s’en échappe des étincelles de feu.
Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;
20 Une fumée sort de ses narines, comme d’une chaudière ardente et bouillante.
Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.
21 Son souffle allume les charbons, de sa bouche s’élance la flamme.
Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;
22 Dans son cou réside la force, devant lui bondit l’épouvante.
In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;
23 Les muscles de sa chair tiennent ensemble; fondus sur lui, inébranlables.
Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;
24 Son cœur est dur comme la pierre, dur comme la meule inférieure.
Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:
25 Quand il se lève, les plus braves ont peur, l’épouvante les fait défaillir.
Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.
26 Qu’on l’attaque avec l’épée, l’épée ne résiste pas, ni la lance, ni le javelot, ni la flèche.
Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.
27 Il tient le fer pour de la paille, l’airain comme un bois vermoulu.
Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;
28 La fille de l’arc ne le fait pas fuir, les pierres de la fronde sont pour lui un fétu;
Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;
29 la massue, un brin de chaume; il se rit du fracas des piques.
Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.
30 Sous son ventre sont des tessons aigus: on dirait une herse qu’il étend sur le limon.
Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;
31 Il fait bouillonner l’abîme comme une chaudière, il fait de la mer un vase de parfums.
Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;
32 Il laisse après lui un sillage de lumière, on dirait que l’abîme a des cheveux blancs.
Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.
33 Il n’a pas son égal sur la terre, il a été créé pour ne rien craindre.
Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;
34 Il regarde en face tout ce qui est élevé, il est le roi des plus fiers animaux.
Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!
