Job 19
1 Alors Job prit la parole et dit:
Eyüp şöyle yanıtladı:
2 Jusques à quand affligerez-vous mon âme, et m’accablerez-vous de vos discours?
“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?
3 Voilà dix fois que vous m’insultez, que vous m’outragez sans pudeur.
On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.
4 Quand même j’aurais failli, c’est avec moi que demeure ma faute.
Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.
5 Mais vous, qui vous élevez contre moi, qui invoquez mon opprobre pour me convaincre,
Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,
6 sachez enfin que c’est Dieu qui m’opprime, et qui m’enveloppe de son filet.
Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.
7 Voici que je crie à la violence, et nul ne me répond! J’en appelle, et pas de justice!
“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.
8 Il m’a barré le chemin, et je ne puis passer: il a répandu les ténèbres sur mes sentiers.
Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.
9 Il m’a dépouillé de ma gloire, il a enlevé la couronne de ma tête.
Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.
10 Il m’a sapé tout à l’entour, et je tombe; il a déraciné, comme un arbre, mon espérance.
Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.
11 Sa colère s’est allumée contre moi; il m’a traité comme ses ennemis.
Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.
12 Ses bataillons sont venus ensemble, ils se sont frayés un chemin jusqu’à moi, ils font le siège de ma tente.
Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.
13 Il a éloigné de moi mes frères; mes amis se sont détournés de moi.
“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.
14 Mes proches m’ont abandonné, mes intimes m’ont oublié.
Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.
15 Les hôtes de ma maison et mes servantes me traitent comme un étranger; je suis un inconnu à leurs yeux.
Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.
16 J’appelle mon serviteur, et il ne me répond pas; je suis réduit à le supplier de ma bouche.
Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.
17 Ma femme a horreur de mon haleine, je demande grâce aux fils de mon sein.
Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.
18 Les enfants eux-mêmes me méprisent; si je me lève, ils me raillent.
Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.
19 Tous ceux qui étaient mes confidents m’ont en horreur, ceux que j’aimais se tournent contre moi.
Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.
20 Mes os sont attachés à ma peau et à ma chair, je me suis échappé avec la peau de mes dents.
Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.
21 Ayez pitié, ayez pitié de moi, vous du moins, mes amis, car la main de Dieu m’a frappé!
“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı'nın eli vurdu bana.
22 Pourquoi me poursuivez-vous, comme Dieu me poursuit? Pourquoi êtes-vous insatiables de ma chair?
Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?
23 Oh! Qui me donnera que mes paroles soient écrites! Qui me donnera qu’elles soient consignées dans un livre,
“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,
24 qu’avec un burin de fer et du plomb, elles soient pour toujours gravées dans le roc!
Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!
25 Je sais que mon vengeur est vivant, et qu’il se lèvera le dernier sur la poussière.
Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.
26 Alors de ce squelette, revêtu de sa peau, de ma chair je verrai Dieu.
Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı'yı göreceğim.
27 Moi-même je le verrai; mes yeux le verront, et non un autre; mes reins se consument d’attente au-dedans de moi.
O'nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!
28 Vous direz alors: « Pourquoi le poursuivions-nous? » et la justice de ma cause sera reconnue.
Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,
29 Ce jour-là, craignez pour vous le glaive: terribles sont les vengeances du glaive! Et vous saurez qu’il y a une justice.
Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”
