Job 19

1 Alors Job prit la parole et dit:

Ijob respondis kaj diris:

2 Jusques à quand affligerez-vous mon âme, et m’accablerez-vous de vos discours?

Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

3 Voilà dix fois que vous m’insultez, que vous m’outragez sans pudeur.

Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

4 Quand même j’aurais failli, c’est avec moi que demeure ma faute.

Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

5 Mais vous, qui vous élevez contre moi, qui invoquez mon opprobre pour me convaincre,

Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

6 sachez enfin que c’est Dieu qui m’opprime, et qui m’enveloppe de son filet.

Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

7 Voici que je crie à la violence, et nul ne me répond! J’en appelle, et pas de justice!

Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

8 Il m’a barré le chemin, et je ne puis passer: il a répandu les ténèbres sur mes sentiers.

Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

9 Il m’a dépouillé de ma gloire, il a enlevé la couronne de ma tête.

Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

10 Il m’a sapé tout à l’entour, et je tombe; il a déraciné, comme un arbre, mon espérance.

Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

11 Sa colère s’est allumée contre moi; il m’a traité comme ses ennemis.

Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

12 Ses bataillons sont venus ensemble, ils se sont frayés un chemin jusqu’à moi, ils font le siège de ma tente.

Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

13 Il a éloigné de moi mes frères; mes amis se sont détournés de moi.

Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

14 Mes proches m’ont abandonné, mes intimes m’ont oublié.

Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

15 Les hôtes de ma maison et mes servantes me traitent comme un étranger; je suis un inconnu à leurs yeux.

La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

16 J’appelle mon serviteur, et il ne me répond pas; je suis réduit à le supplier de ma bouche.

Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

17 Ma femme a horreur de mon haleine, je demande grâce aux fils de mon sein.

Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

18 Les enfants eux-mêmes me méprisent; si je me lève, ils me raillent.

Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

19 Tous ceux qui étaient mes confidents m’ont en horreur, ceux que j’aimais se tournent contre moi.

Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

20 Mes os sont attachés à ma peau et à ma chair, je me suis échappé avec la peau de mes dents.

Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

21 Ayez pitié, ayez pitié de moi, vous du moins, mes amis, car la main de Dieu m’a frappé!

Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

22 Pourquoi me poursuivez-vous, comme Dieu me poursuit? Pourquoi êtes-vous insatiables de ma chair?

Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

23 Oh! Qui me donnera que mes paroles soient écrites! Qui me donnera qu’elles soient consignées dans un livre,

Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

24 qu’avec un burin de fer et du plomb, elles soient pour toujours gravées dans le roc!

Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

25 Je sais que mon vengeur est vivant, et qu’il se lèvera le dernier sur la poussière.

Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

26 Alors de ce squelette, revêtu de sa peau, de ma chair je verrai Dieu.

Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

27 Moi-même je le verrai; mes yeux le verront, et non un autre; mes reins se consument d’attente au-dedans de moi.

Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

28 Vous direz alors: « Pourquoi le poursuivions-nous? » et la justice de ma cause sera reconnue.

Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

29 Ce jour-là, craignez pour vous le glaive: terribles sont les vengeances du glaive! Et vous saurez qu’il y a une justice.

Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.