Job 17
1 Mon souffle s’épuise, mes jours s’éteignent, il ne me reste plus que le tombeau.
Ajalku sudah dekat, hampir putuslah napasku; hanyalah kuburan yang tinggal bagiku.
2 Je suis environné de moqueurs, mon œil veille au milieu de leurs outrages.
Orang menjadikan aku bahan ejekan; kulihat betapa mereka melontarkan sindiran.
3 O Dieu, fais-toi auprès de toi-même ma caution: quel autre voudrait me frapper dans la main?
Aku ini jujur, ya Allah. Percayalah padaku! Siapa lagi yang dapat menyokong perkataanku?
4 Car tu as fermé leur cœur à la sagesse; ne permets donc pas qu’ils s’élèvent.
Kaututup hati mereka sehingga tak mengerti; jangan sampai mereka menundukkan aku kini.
5 Tel invite ses amis au partage, quand défaillent les yeux de ses enfants.
Menurut pepatah, siapa mengadukan teman demi keuntungan, anak-anaknya sendiri akan menerima pembalasan.
6 Il a fait de moi la risée des peuples; je suis l’homme à qui l’on crache au visage.
Kini aku disindir dengan pepatah itu; mereka datang untuk meludahi mukaku.
7 Mon œil est voilé par le chagrin, et tous mes membres ne sont plus qu’une ombre.
Mataku kabur karena dukacita; seluruh tubuhku kurus merana.
8 Les hommes droits en sont stupéfaits, et l’innocent s’irrite contre l’impie.
Orang yang saleh, terkejut dan heran; orang yang tak bersalah, menganggap aku tidak bertuhan.
9 Le juste néanmoins demeure ferme dans sa voie, et qui a les mains pures redouble de courage.
Orang yang baik dan yang tidak bersalah, makin yakin cara hidupnya berkenan kepada Allah.
10 Mais vous tous, revenez, venez donc; ne trouverai-je pas un sage parmi vous?
Tapi seandainya kamu semua datang ke mari, tak seorang bijaksana pun yang akan kudapati.
11 Mes jours sont écoulés, mes projets anéantis, ces projets que caressait mon cœur.
Hari-hariku telah lalu, gagallah segala rencanaku; hilang pula semua cita-cita hatiku.
12 De la nuit ils font le jour; en face des ténèbres, ils disent que la lumière est proche!
Tetapi sahabat-sahabatku berkata, 'Malam itu siang dan terang hampir tiba.' Namun aku tahu dalam hatiku bahwa tetap gelaplah keadaanku.
13 J’ai beau attendre, le schéol est ma demeure; dans les ténèbres j’ai disposé ma couche. (Sheol h7585)
Hanya dunia mautlah yang kuharapkan, di sanalah aku akan tidur dalam kegelapan. (Sheol h7585)
14 J’ai dit à la fosse: « Tu es mon père; » aux vers: « Vous êtes ma mère et ma sœur! »
Kuburku kunamakan "Ayahku", dan cacing-cacing pemakan tubuhku kusebut "Ibu" dan "Saudara perempuanku".
15 Où est donc mon espérance? Mon espérance, qui peut la voir?
Di manakah harapan bagiku; siapa melihat adanya bahagia untukku?
