Job 16
1 Alors Job prit la parole et dit:
Йов а луат кувынтул ши а зис:
2 J’ai souvent entendu de semblables harangues; vous êtes tous d’insupportables consolateurs.
„Астфел де лукрурь ам аузит еу дес; вой тоць сунтець ниште мынгыеторь супэрэчошь.
3 Quand finiront ces vains discours? Quel aiguillon t’excite à répliquer?
Кынд се вор сфырши ачесте ворбе ын вынт? Ши пентру че атыта супэраре ын рэспунсуриле тале?
4 Moi aussi, je saurais parler comme vous, si vous étiez à ma place; j’arrangerais de beaux discours à votre adresse, je secouerais la tête sur vous;
Ка вой аш ворби еу де аць фи ын локул меу? В-аш коплеши ку ворбе, аш да дин кап ла вой?
5 je vous encouragerais de la bouche, et vous auriez pour soulagement l’agitation de mes lèvres.
В-аш мынгыя ку гура ши аш мишка дин бузе ка сэ вэ ушурез дуреря?
6 Si je parle, ma douleur n’est pas adoucie; si je me tais, en est-elle soulagée?
Дакэ ворбеск, дуреря ну ми с-алинэ, яр дакэ так, ку че се микшорязэ?
7 Aujourd’hui, hélas! Dieu a épuisé mes forces... ô Dieu, tu as moissonné tous mes proches.
Дар акум, вай! Ел м-а сторс де путерь… Мь-ай пустиит тоатэ каса!
8 Tu me garrottes... c’est un témoignage contre moi!... ma maigreur se lève contre moi, en face elle m’accuse.
М-ай апукат ка пе ун виноват – довадэ слэбичуня мя, каре се ридикэ ши мэ ынвинуеште ын фацэ.
9 Sa colère me déchire et me poursuit, il grince des dents contre moi; mon ennemi darde sur moi ses regards.
Мэ сфышие ши мэ урмэреште ын мыния Луй, скрышнеште дин динць ымпотрива мя, мэ ловеште ши мэ стрэпунӂе ку привиря Луй.
10 Ils ouvrent leur bouche pour me dévorer, ils me frappent la joue avec outrage, ils se liguent tous ensemble pour me perdre.
Ей дескид гура сэ мэ мэнынче, мэ окэрэск ши мэ бат песте ображь, се ынвершунязэ ку тоций дупэ мине.
11 Dieu m’a livré au pervers, il m’a jeté entre les mains des méchants.
Думнезеу мэ ласэ ла бунул плак ал челор нелеӂюиць ши мэ арункэ ын мыниле челор рэй.
12 J’étais en paix, et il m’a secoué, il m’a saisi par la nuque, et il m’a brisé. Il m’a posé en but à ses traits,
Ерам лиништит ши м-а скутурат, м-а апукат де чафэ ши м-а здробит, а трас асупра мя ка ынтр-о цинтэ.
13 ses flèches volent autour de moi; il perce mes flancs sans pitié, il répand mes entrailles sur la terre;
Сэӂециле Луй мэ ынконжоарэ дин тоате пэрциле. Ел Ымь стрэпунӂе рэрункий фэрэ милэ, ымь варсэ феря пе пэмынт,
14 il me fait brèche sur brèche, il fond sur moi comme un géant.
мэ фрынӂе букэць, букэць, Се арункэ асупра мя ка ун рэзбойник.
15 J’ai cousu un sac sur ma peau, et j’ai roulé mon front dans la poussière.
Мь-ам кусут ун сак пе пеле ши мь-ам прэвэлит капул ын цэрынэ.
16 Mon visage est tout rouge de larmes, et l’ombre de la mort s’étend sur mes paupières,
Плынсул мь-а ынрошит фаца ши умбра морций есте пе плеоапеле меле.
17 quoiqu’il n’y ait pas d’iniquités dans mes mains, et que ma prière soit pure.
Тотушь н-ам фэкут ничо нелеӂюире ши ругэчуня мя тотдяуна а фост куратэ.
18 O terre, ne couvre pas mon sang, et que mes cris s’élèvent librement!
Пэмынтуле, ну-мь акопери сынӂеле, ши ваетеле меле сэ н-айбэ марӂине!
19 A cette heure même, voici que j’ai mon témoin dans le ciel, mon défenseur dans les hauts lieux.
Кяр акум Марторул меу есте ын чер, Апэрэторул меу есте ын локуриле ыналте.
20 Mes amis se moquent de moi, c’est vers Dieu que pleurent mes yeux.
Приетений мей рыд де мине, дар еу мэ рог луй Думнезеу, ку лакримь,
21 Qu’il juge lui-même entre Dieu et l’homme, entre le fils de l’homme et son semblable!
сэ факэ дрептате омулуй ынаинтя луй Думнезеу ши фиулуй омулуй ымпотрива приетенилор луй.
22 Car les années qui me sont comptés s’écoulent, et j’entre dans un sentier d’où je ne reviendrai pas.
Кэч нумэрул анилор мей се апропие де сфыршит ши мэ вой дуче пе о кэраре де унде ну мэ вой май ынтоарче.
