Job 16

1 Alors Job prit la parole et dit:

آنگاه ایوب پاسخ داد:

2 J’ai souvent entendu de semblables harangues; vous êtes tous d’insupportables consolateurs.

من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید.

3 Quand finiront ces vains discours? Quel aiguillon t’excite à répliquer?

آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟

4 Moi aussi, je saurais parler comme vous, si vous étiez à ma place; j’arrangerais de beaux discours à votre adresse, je secouerais la tête sur vous;

اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم.

5 je vous encouragerais de la bouche, et vous auriez pour soulagement l’agitation de mes lèvres.

اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم.

6 Si je parle, ma douleur n’est pas adoucie; si je me tais, en est-elle soulagée?

هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد.

7 Aujourd’hui, hélas! Dieu a épuisé mes forces... ô Dieu, tu as moissonné tous mes proches.

خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای.

8 Tu me garrottes... c’est un témoignage contre moi!... ma maigreur se lève contre moi, en face elle m’accuse.

ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند.

9 Sa colère me déchire et me poursuit, il grince des dents contre moi; mon ennemi darde sur moi ses regards.

خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد.

10 Ils ouvrent leur bouche pour me dévorer, ils me frappent la joue avec outrage, ils se liguent tous ensemble pour me perdre.

مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند.

11 Dieu m’a livré au pervers, il m’a jeté entre les mains des méchants.

خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند.

12 J’étais en paix, et il m’a secoué, il m’a saisi par la nuque, et il m’a brisé. Il m’a posé en but à ses traits,

من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است.

13 ses flèches volent autour de moi; il perce mes flancs sans pitié, il répand mes entrailles sur la terre;

با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد.

14 il me fait brèche sur brèche, il fond sur moi comme un géant.

او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند.

15 J’ai cousu un sac sur ma peau, et j’ai roulé mon front dans la poussière.

لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام.

16 Mon visage est tout rouge de larmes, et l’ombre de la mort s’étend sur mes paupières,

از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است.

17 quoiqu’il n’y ait pas d’iniquités dans mes mains, et que ma prière soit pure.

ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست.

18 O terre, ne couvre pas mon sang, et que mes cris s’élèvent librement!

ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد.

19 A cette heure même, voici que j’ai mon témoin dans le ciel, mon défenseur dans les hauts lieux.

من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند.

20 Mes amis se moquent de moi, c’est vers Dieu que pleurent mes yeux.

دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم

21 Qu’il juge lui-même entre Dieu et l’homme, entre le fils de l’homme et son semblable!

و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند.

22 Car les années qui me sont comptés s’écoulent, et j’entre dans un sentier d’où je ne reviendrai pas.

زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست.