Job 16

1 Alors Job prit la parole et dit:

Tetapi Ayub menjawab, "Seringkali kudengar pendapat demikian; penghiburanmu hanyalah siksaan.

2 J’ai souvent entendu de semblables harangues; vous êtes tous d’insupportables consolateurs.

3 Quand finiront ces vains discours? Quel aiguillon t’excite à répliquer?

Kapankah omong kosong itu kamu hentikan? Apa yang merangsang kamu untuk memberi jawaban?

4 Moi aussi, je saurais parler comme vous, si vous étiez à ma place; j’arrangerais de beaux discours à votre adresse, je secouerais la tête sur vous;

Seandainya kamu ini aku, dan aku kamu, aku pun dapat bicara sama seperti itu. Kubanjiri kamu dengan penuturan; kepalaku akan kugeleng-gelengkan.

5 je vous encouragerais de la bouche, et vous auriez pour soulagement l’agitation de mes lèvres.

Hatimu akan kukuatkan dengan berbagai anjuran; kata-kataku akan memberi penghiburan.

6 Si je parle, ma douleur n’est pas adoucie; si je me tais, en est-elle soulagée?

Kalau aku bicara, deritaku tidak reda; jika aku berdiam diri, apa pula gunanya?

7 Aujourd’hui, hélas! Dieu a épuisé mes forces... ô Dieu, tu as moissonné tous mes proches.

Allah, membuat aku kepayahan; seluruh keluargaku telah dibinasakan.

8 Tu me garrottes... c’est un témoignage contre moi!... ma maigreur se lève contre moi, en face elle m’accuse.

Dia menentang dan menangkap aku. Sekarang kurus keringlah tubuhku, dan bagi banyak orang itulah buktinya bahwa aku telah berdosa.

9 Sa colère me déchire et me poursuit, il grince des dents contre moi; mon ennemi darde sur moi ses regards.

Dengan geram Allah merobek-robek tubuhku; dengan sangat benci Ia memandang aku.

10 Ils ouvrent leur bouche pour me dévorer, ils me frappent la joue avec outrage, ils se liguent tous ensemble pour me perdre.

Orang-orang mengejek aku dengan mulut terbuka lebar; aku dikeroyok dan pipiku ditampar.

11 Dieu m’a livré au pervers, il m’a jeté entre les mains des méchants.

Allah menyerahkan aku kepada orang durhaka; aku dijatuhkan-Nya ke tangan orang durjana.

12 J’étais en paix, et il m’a secoué, il m’a saisi par la nuque, et il m’a brisé. Il m’a posé en but à ses traits,

Tadinya hidupku aman dan sentosa, tapi Allah menyerang aku dengan tiba-tiba. Tengkukku dicengkeram-Nya dan aku dicampakkan; dijadikan-Nya aku sasaran untuk latihan.

13 ses flèches volent autour de moi; il perce mes flancs sans pitié, il répand mes entrailles sur la terre;

Tanpa rasa iba Ia terus memanah aku, sehingga terburailah isi perutku.

14 il me fait brèche sur brèche, il fond sur moi comme un géant.

Ia menyerbu seperti seorang pejuang, dan melukai aku dengan berulang-ulang.

15 J’ai cousu un sac sur ma peau, et j’ai roulé mon front dans la poussière.

Aku memakai karung tanda kesedihan, dan duduk dalam debu karena dikalahkan.

16 Mon visage est tout rouge de larmes, et l’ombre de la mort s’étend sur mes paupières,

Wajahku merah karena tangisku; kelopak mataku bengkak dan biru.

17 quoiqu’il n’y ait pas d’iniquités dans mes mains, et que ma prière soit pure.

Tapi aku tidak melakukan kekerasan; nyata tuluslah doaku kepada TUHAN.

18 O terre, ne couvre pas mon sang, et que mes cris s’élèvent librement!

Hai bumi, kejahatan terhadapku jangan sembunyikan; jangan diamkan teriakku minta keadilan.

19 A cette heure même, voici que j’ai mon témoin dans le ciel, mon défenseur dans les hauts lieux.

Aku tahu bahwa Pembelaku ada di surga; Ia memberi kesaksian bahwa aku tak berdosa.

20 Mes amis se moquent de moi, c’est vers Dieu que pleurent mes yeux.

Aku diejek teman-temanku dan ditertawakan; sambil menangis aku menghadap Allah minta bantuan.

21 Qu’il juge lui-même entre Dieu et l’homme, entre le fils de l’homme et son semblable!

Ah, kiranya Allah sendiri membela aku di hadapan-Nya, seperti seorang yang rela membela sahabatnya.

22 Car les années qui me sont comptés s’écoulent, et j’entre dans un sentier d’où je ne reviendrai pas.

Tahun-tahunku yang sisa tak banyak lagi; sebentar lagi aku pergi dan tak akan kembali.