Job 14

1 L’homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l’ombre, sans s’arrêter.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Qui peut tirer le pur de l’impur? Personne.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Si les jours de l’homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu’il ne doit pas franchir,

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 détourne de lui tes yeux pour qu’il se repose, jusqu’à ce qu’il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Un arbre a de l’espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d’avoir des rejetons.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 dès qu’il sent l’eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Mais l’homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 ainsi l’homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Si l’homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j’attendrais qu’on vînt me relever.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Tu m’appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l’ouvrage de tes mains.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l’œil ouvert sur mes péchés;

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 La montagne s’écroule et s’efface; le rocher est transporté hors de sa place;

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l’espérance de l’homme.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Tu l’abats sans retour, et il s’en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Que ses enfants soient honorés, il n’en sait rien; qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.