Job 7
1 « L'homme n'est-il pas contraint de travailler sur terre? Ses journées ne sont-elles pas comme celles d'un ouvrier?
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Comme un serviteur qui désire ardemment l'ombre, comme un mercenaire qui attend son salaire,
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 alors on me fait posséder des mois de misère, des nuits épuisantes me sont réservées.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Quand je me couche, je dis, « Quand me lèverai-je, et que la nuit aura disparu? Je me tourne et me retourne jusqu'à l'aube du jour.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Ma chair est vêtue de vers et de mottes de poussière. Ma peau se referme et fait de nouvelles éruptions.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Mes jours sont plus rapides que la navette d'un tisserand, et sont dépourvus d'espoir.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Oh, souviens-toi que ma vie n'est qu'un souffle. Mon œil ne verra plus rien de bon.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 L'œil de celui qui me voit ne me verra plus. Vos yeux seront sur moi, mais je ne le serai pas.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
9 Comme la nuée se consume et s'évanouit, ainsi celui qui descend au séjour des morts n'en remontera plus. (Sheol h7585)
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Il ne retournera plus dans sa maison, sa place ne le connaîtra plus non plus.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 « C'est pourquoi je ne me tairai pas. Je parlerai dans l'angoisse de mon esprit. Je me plaindrai dans l'amertume de mon âme.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Suis-je une mer, ou un monstre marin, que tu as mis un garde sur moi?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Quand je dis: « Mon lit me consolera ». Mon canapé soulagera ma plainte,'
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 puis tu me fais peur avec des rêves et me terrifient à travers des visions,
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 pour que mon âme choisisse l'étranglement, la mort plutôt que mes os.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Je déteste ma vie. Je ne veux pas vivre éternellement. Laisse-moi tranquille, car mes jours ne sont qu'un souffle.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Qu'est-ce que l'homme, pour que vous le magnifiez, que tu dois te concentrer sur lui,
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 que vous lui rendiez visite chaque matin, et le tester à chaque instant?
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Jusqu'à quand ne détourneras-tu pas les yeux de moi? ni me laisser tranquille jusqu'à ce que j'aie avalé ma salive?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Si j'ai péché, que dois-je faire pour toi, gardien des hommes? Pourquoi m'avoir choisi comme cible pour vous, pour que je sois un fardeau pour moi-même?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 Pourquoi ne pardonnes-tu pas ma désobéissance, et n'effaces-tu pas mon iniquité? Car maintenant, je vais me coucher dans la poussière. Vous me chercherez avec soin, mais je ne serai pas là. »
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
