Job 30

1 « Mais maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi me tournent en dérision, dont j'ai considéré les pères comme indignes d'être mis avec mes chiens de berger.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 A quoi me sert la force de leurs mains? des hommes chez qui l'âge mûr a péri?

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 Ils sont décharnés par le manque et la famine. Ils rongent la terre aride, dans la pénombre du désert et de la désolation.

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 Ils cueillent des herbes salées près des buissons. Les racines de l'arbre à balais sont leur nourriture.

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 Ils sont chassés du milieu des hommes. Ils crient après eux comme après un voleur,

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 de sorte qu'ils vivent dans des vallées effrayantes, et dans les trous de la terre et des rochers.

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 Ils braillent dans les buissons. Ils sont rassemblés sous les orties.

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 Ce sont des enfants de fous, oui, des enfants de méchants. Ils ont été chassés du pays à coups de fouet.

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 « Maintenant, je suis devenu leur chant. Oui, je suis un mot d'ordre pour eux.

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 Ils m'abhorrent, ils se tiennent à l'écart de moi, et n'hésitez pas à me cracher au visage.

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 Car il a détaché son cordon, et m'a fait souffrir; et ils se sont libérés de toute contrainte devant moi.

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 A ma droite se lève la populace. Ils ont repoussé mes pieds. Ils ont jeté contre moi leurs méthodes de destruction.

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 Ils marquent mon chemin. Ils favorisent ma destruction sans l'aide de personne.

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 Ils arrivent comme par une large brèche. Ils s'enroulent au milieu des ruines.

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 Les terreurs se sont retournées contre moi. Ils chassent mon honneur comme le vent. Mon bien-être s'est éteint comme un nuage.

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 « Maintenant mon âme est répandue au-dedans de moi. Des jours d'affliction se sont emparés de moi.

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 Au temps de la nuit, mes os sont percés en moi, et les douleurs qui me rongent ne prennent aucun repos.

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 Mon vêtement est défiguré par une grande force. Il me lie comme le col de ma tunique.

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 Il m'a jeté dans la boue. Je suis devenu comme de la poussière et des cendres.

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas. Je me lève, et tu me regardes.

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 Tu t'es retourné pour être cruel envers moi. De la force de ta main, tu me persécutes.

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 Tu me soulèves au vent, et tu me pousses avec lui. Vous me dissolvez dans la tempête.

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 Car je sais que tu me feras mourir, à la maison désignée pour tous les vivants.

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 « Cependant, on ne tend pas la main dans sa chute? Ou dans sa calamité donc crier au secours?

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 N'ai-je pas pleuré sur celui qui était dans la détresse? Mon âme n'a-t-elle pas été affligée par les nécessiteux?

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 J'ai cherché le bien, et le mal est venu. Quand j'ai attendu la lumière, l'obscurité est venue.

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 Mon cœur est troublé, et ne se repose pas. Des jours d'affliction sont venus sur moi.

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 Je suis en deuil sans le soleil. Je me lève dans l'assemblée, et je crie à l'aide.

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Je suis un frère pour les chacals, et un compagnon des autruches.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 Ma peau devient noire et se détache de moi. Mes os sont brûlés par la chaleur.

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 C'est pourquoi ma harpe s'est changée en deuil, et ma pipe dans la voix de ceux qui pleurent.

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.