Job 14

1 « L'homme, qui est né d'une femme, est de peu de jours, et pleine d'ennuis.

De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.

2 Il croît comme une fleur, et on le coupe. Il fuit aussi comme une ombre, et ne continue pas.

Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.

3 Ouvrez-vous les yeux sur une telle personne, et m'amener en jugement avec vous?

Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.

4 Qui peut faire sortir un objet pur d'un objet impur? Pas un seul.

Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.

5 Voyant que ses jours sont déterminés, le nombre de ses mois est avec vous, et vous avez nommé ses limites qu'il ne peut pas dépasser.

Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

6 Détournez les yeux de lui, pour qu'il se repose, jusqu'à ce qu'il accomplisse, comme un mercenaire, sa journée.

Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.

7 « Car il y a de l'espoir pour un arbre si on le coupe, qu'il germera à nouveau, que sa tendre branche ne cessera pas.

Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.

8 Mais sa racine vieillit dans la terre, et son stock meurt dans le sol,

Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;

9 pourtant, grâce à l'odeur de l'eau, il bourgeonnera, et faire pousser des rameaux comme une plante.

Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.

10 Mais l'homme meurt, il est abattu. Oui, l'homme abandonne l'esprit, et où est-il?

Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?

11 Comme les eaux s'éloignent de la mer, et la rivière se vide et s'assèche,

De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;

12 Alors l'homme se couche et ne se relève pas. Jusqu'à ce que les cieux ne soient plus, ils ne se réveilleront pas, ni être tirés de leur sommeil.

Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.

13 « Oh! si tu me cachais dans le séjour des morts, que tu me garderais secret jusqu'à ce que ta colère soit passée, que vous me désigniez un moment précis et que vous vous souveniez de moi! (Sheol h7585)

Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)

14 Si un homme meurt, vivra-t-il de nouveau? J'attendrais tous les jours de ma guerre, jusqu'à ce que je sois libéré.

Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.

15 Vous appeliez, et je vous répondais. Vous auriez un désir pour le travail de vos mains.

Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.

16 Mais maintenant, tu comptes mes pas. Ne veillez-vous pas sur mon péché?

Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.

17 Ma désobéissance est enfermée dans un sac. Vous fixez mon iniquité.

Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.

18 « Mais la montagne qui s'écroule n'aboutit à rien. La pierre est retirée de sa place.

En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;

19 Les eaux usent les pierres. Ses torrents emportent la poussière de la terre. Donc vous détruisez l'espoir de l'homme.

De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.

20 Vous l'emportez à jamais sur lui, et il s'en va. Vous changez son visage, et le renvoyez.

Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.

21 Ses fils viennent à l'honneur, et il ne le sait pas. Ils sont rabaissés, mais il ne le perçoit pas d'eux.

Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.

22 Mais sa chair, sur lui, souffre, et son âme en lui se lamente. »

Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.