Psalmien 104
1 Kiitä Herraa, minun sieluni, Herra, minun Jumalani, sinä olet ylen suuri; valkeus ja kirkkaus on sinun pukusi.
Благосиљај, душо моја, Господа! Господе, Боже мој, велик си веома, обукао си се у величанство и красоту.
2 Sinä verhoudut valoon niinkuin viittaan, sinä levität taivaat niinkuin teltan;
Обукао си светлост као хаљину, разапео небо као шатор;
3 sinä rakennat salisi vetten päälle, teet pilvet vaunuiksesi ja kuljet tuulen siivillä.
Водом си покрио дворове своје, облаке начинио си да су Ти кола, идеш на крилима ветреним.
4 Sinä teet tuulet sanasi saattajiksi, palvelijoiksesi tulen liekit.
Чиниш ветрове да су Ти анђели, пламен огњени да су Ти слуге.
5 Sinä asetit maan perustuksillensa, niin että se pysyy horjumatta iankaikkisesti.
Утврдио си земљу на темељима њеним, да се не помести на век века.
6 Sinä peitit sen syvyyden vesillä kuin vaatteella: vuoria ylempänä seisoivat vedet.
Безданом као хаљином оденуо си је; на горама стоје воде.
7 Mutta ne pakenivat sinun nuhteluasi, sinun jylinääsi ne juoksivat pakoon;
Од претње Твоје беже, од громовног гласа Твог теку.
8 vuoret kohosivat ja laaksot laskeutuivat paikkoihin, jotka sinä olit niille valmistanut.
Излазе на горе и силазе у долине, на место које си им утврдио.
9 Sinä panit rajan, jonka yli vedet eivät käy eivätkä palaja peittämään maata.
Поставио си међу, преко које не прелазе, и не враћају се да покрију земљу.
10 Sinä kuohutit laaksoista lähteet, jotka vuorten välillä vuotavat.
Извео си изворе по долинама, између гора теку воде.
11 Ne antavat juoman kaikille metsän eläimille, villiaasit niistä janonsa sammuttavat.
Напајају све звери пољске; дивљи магарци гасе жеђ своју.
12 Niiden partailla asuvat taivaan linnut ja visertävät lehvien välissä.
На њима птице небеске живе; кроз гране разлеже се глас њихов.
13 Saleistasi sinä kastelet vuoret, sinun töittesi hedelmistä maa saa ravintonsa.
Напајаш горе с висина својих, плодовима дела Твојих сити се земља.
14 Sinä kasvatat ruohon karjalle ja kasvit ihmisen tarpeeksi. Niin sinä tuotat maasta leivän
Дајеш те расте трава стоци, и зелен на корист човеку, да би извадио хлеб из земље.
15 ja viinin, joka ilahuttaa ihmisen sydämen; niin sinä saatat kasvot öljystä kiiltäviksi, ja leipä vahvistaa ihmisen sydäntä.
И вино весели срце човеку, и лице се светли од уља, и хлеб срце човеку крепи.
16 Ravintonsa saavat myös Herran puut, Libanonin setrit, jotka hän on istuttanut.
Сите се дрвета Божија, кедри ливански, које си посадио.
17 Niissä lintuset pesivät, ja haikaroilla on majansa kypresseissä.
На њима птице вију гнезда; станак је родин на јелама.
18 Korkeat vuoret ovat kauristen hallussa, kallionkolot ovat tamaanien suoja.
Горе високе дивокозама, камен је уточиште зечевима.
19 Kuun sinä olet tehnyt näyttämään aikoja; aurinko tietää laskunsa.
Створио си месец да показује времена, сунце познаје запад свој.
20 Sinä teet pimeän, niin tulee yö; silloin lähtevät liikkeelle kaikki metsän eläimet.
Стереш таму, и бива ноћ, по којој излази све зверје шумско;
21 Nuoret jalopeurat kiljuvat saalista ja pyytävät Jumalalta elatustansa.
Лавови ричу за пленом, и траже од Бога хране себи.
22 Aurinko nousee, ne vetäytyvät pois ja laskeutuvat luoliinsa maata.
Сунце гране, и они се сакривају и лежу у ложе своје.
23 Silloin ihminen menee töihinsä ja askaroitsee iltaan asti.
Излази човек на посао свој, и на рад свој до вечера.
24 Kuinka moninaiset ovat sinun tekosi, Herra! Sinä olet ne kaikki viisaasti tehnyt, maa on täynnä sinun luotujasi.
Како је много дела Твојих, Господе! Све си премудро створио; пуна је земља блага Твог.
25 Merikin, suuri ja aava-siinä vilisee lukemattomat laumat pieniä ja suuria eläviä.
Гле, море велико и широко, ту гмижу без броја, животиња мала и велика;
26 Siellä kulkevat laivat, siellä Leviatan, jonka sinä olet luonut siinä leikitsemään.
Ту лађе плове, крокодил, ког си створио да се игра по њему.
27 Ne kaikki odottavat sinua, että antaisit heille ruuan ajallansa.
Све Тебе чека, да им дајеш пићу на време.
28 Sinä annat niille, ja ne kokoavat, sinä avaat kätesi, ja ne ravitaan hyvyydellä.
Дајеш им, примају; отвориш руку своју, сите се добра.
29 Sinä peität kasvosi, ja ne peljästyvät, sinä otat pois niiden hengen, ne kuolevat ja palajavat tomuun jälleen.
Одвратиш лице своје, жалосте се; узмеш им дух, гину, и у прах свој враћају се.
30 Sinä lähetät henkesi, ja ne luodaan; ja sinä uudistat maan muodon.
Пошаљеш дух свој, постају, и понављаш лице земљи.
31 Pysyköön Herran kunnia iankaikkisesti. Saakoon Herra teoistansa iloita,
Слава Господу увек; нек се весели Господ за дела своја!
32 hän, joka katsahtaa maahan, ja se vapisee, joka koskettaa vuoria, ja ne suitsuavat.
Он погледа на земљу, и она се тресе; дотакне се гора, и диме се.
33 Kaiken ikäni minä ylistän Herraa, minä veisaan Jumalani kiitosta, niin kauan kuin elän.
Певаћу Господу за живота свог; хвалићу Бога свог док сам год.
34 Olkoot minun tutkisteluni hänelle otolliset; minä iloitsen Herrassa.
Нека Му буде мила беседа моја! Веселићу се о Господу.
35 Hävitkööt syntiset maasta, älköön jumalattomia enää olko. Kiitä Herraa, minun sieluni. Halleluja!
Нека нестане грешника са земље, и безбожника нека не буде више! Благосиљај, душо моја, Господа! Алилуја!
