Valitusvirret 3
1 Minä olen se mies, joka olen kurjuutta nähnyt hänen vihastuksensa vitsan alla.
(Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2 Minut hän on johdattanut ja kuljettanut pimeyteen eikä valkeuteen.
Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3 Juuri minua vastaan hän kääntää kätensä, yhäti, kaiken päivää.
Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4 Hän on kalvanut minun lihani ja nahkani, musertanut minun luuni.
(Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5 Hän on rakentanut varustukset minua vastaan ja piirittänyt minut myrkyllä ja vaivalla.
У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6 Hän on pannut minut asumaan pimeydessä niinkuin ikiaikojen kuolleet.
У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7 Hän on tehnyt muurin minun ympärilleni, niin etten pääse ulos, on pannut minut raskaisiin vaskikahleisiin.
(Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8 Vaikka minä huudan ja parun, hän vaientaa minun rukoukseni.
Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9 Hakatuista kivistä hän on tehnyt minun teilleni muurin, on mutkistanut minun polkuni.
У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10 Vaaniva karhu on hän minulle, piilossa väijyvä leijona.
(Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11 Hän on vienyt harhaan minun tieni ja repinyt minut kappaleiksi, hän on minut autioksi tehnyt.
Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12 Hän on jännittänyt jousensa ja asettanut minut nuoltensa maalitauluksi.
У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13 Hän on ampunut munuaisiini nuolet, viinensä lapset.
(Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14 Minä olen joutunut koko kansani nauruksi, heidän jokapäiväiseksi pilkkalauluksensa.
Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15 Hän on ravinnut minua katkeruudella, juottanut minua koiruoholla.
У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16 Hän on purettanut minulla hampaat rikki soraan, painanut minut alas tomuun.
(Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17 Sinä olet syössyt minun sieluni ulos, rauhasta pois, minä olen unhottanut onnen.
Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18 Ja minä sanon: mennyt on minulta kunnia ja Herran odotus.
Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19 Muista minun kurjuuttani ja kodittomuuttani, koiruohoa ja myrkkyä.
(Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
20 Sinä kyllä muistat sen, että minun sieluni on alaspainettu.
Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21 Tämän minä painan sydämeeni, sentähden minä toivon.
Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22 Herran armoa on, ettemme ole aivan hävinneet, sillä hänen laupeutensa ei ole loppunut:
(Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23 se on joka aamu uusi, ja suuri on hänen uskollisuutensa.
Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24 Minun osani on Herra, sanoo minun sieluni; sentähden minä panen toivoni häneen.
Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25 Hyvä on Herra häntä odottaville, sille sielulle, joka häntä etsii.
(Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26 Hyvä on hiljaisuudessa toivoa Herran apua.
Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27 Hyvä on miehelle, että hän kantaa iestä nuoruudessaan.
Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28 Istukoon hän yksin ja hiljaa, kun Herra on sen hänen päällensä pannut.
(Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29 Laskekoon suunsa tomuun-ehkä on vielä toivoa.
Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30 Ojentakoon hän posken sille, joka häntä lyö, saakoon kyllälti häväistystä.
Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31 Sillä ei Herra hylkää iankaikkisesti;
(Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32 vaan jos hän on murheelliseksi saattanut, hän osoittaa laupeutta suuressa armossansa.
Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33 Sillä ei hän sydämensä halusta vaivaa eikä murehduta ihmislapsia.
Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34 Kun jalkojen alle poljetaan kaikki vangit maassa,
(Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35 kun väännetään miehen oikeutta Korkeimman kasvojen edessä,
Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36 kun ihmiselle tehdään vääryyttä hänen riita-asiassaan-eikö Herra sitä näkisi?
Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37 Onko kukaan sanonut, ja se on tapahtunut, jos ei Herra ole käskenyt?
(Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38 Eikö lähde Korkeimman suusta paha ja hyvä?
Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39 Miksi tuskittelee ihminen eläessään, mies syntiensä palkkaa?
Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40 Koetelkaamme teitämme, tutkikaamme niitä ja palatkaamme Herran tykö.
(Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41 Kohottakaamme sydämemme ynnä kätemme Jumalan puoleen, joka on taivaassa.
Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42 Me olemme luopuneet pois ja olleet kapinalliset; sinä et ole antanut anteeksi,
Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43 olet peittänyt itsesi vihassasi, ajanut meitä takaa, surmannut säälimättä;
(Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44 olet peittänyt itsesi pilvellä, niin ettei rukous pääse lävitse.
Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45 Tunkioksi ja hylyksi sinä olet meidät tehnyt kansojen seassa.
Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46 Suut ammollaan meitä vastaan ovat kaikki meidän vihamiehemme.
(Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
47 Osaksemme on tullut kauhu ja kuoppa, turmio ja sortuminen.
Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48 Vesipurot juoksevat minun silmistäni tyttären, minun kansani, sortumisen tähden.
Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49 Minun silmäni vuotaa lakkaamatta, hellittämättä
(Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
50 siihen asti, kunnes katsoo, kunnes näkee Herra taivaasta.
Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
51 Silmäni tuottaa tuskaa minun sielulleni kaikkien minun kaupunkini tyttärien tähden.
Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52 Kiihkeästi pyydystivät minua kuin lintua ne, jotka syyttä ovat vihamiehiäni.
(Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53 He sulkivat kuoppaan minun elämäni ja heittivät päälleni kiviä.
Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54 Vedet tulvivat minun pääni ylitse; minä sanoin: olen hukassa.
Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55 Minä huusin sinun nimeäsi, Herra, kuopan syvyydestä.
(Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56 Sinä kuulit minun huutoni: "Älä peitä korvaasi minun avunhuudoltani, että saisin hengähtää".
Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57 Sinä olit läsnä silloin, kun minä sinua huusin; sinä sanoit: "Älä pelkää".
Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58 Sinä, Herra, ajoit minun riita-asiani, lunastit minun henkeni.
(Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59 Olethan nähnyt, Herra, minun kärsimäni sorron: hanki minulle oikeus.
И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60 Olethan nähnyt kaiken heidän kostonhimonsa, kaikki heidän juonensa minua vastaan.
Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61 Sinä olet kuullut heidän häväistyksensä, Herra, kaikki heidän juonensa minua vastaan.
(Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62 Minun vastustajaini huulet ja heidän aikeensa ovat minua vastaan kaiken päivää.
Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63 Istuivatpa he tai nousivat, katso: minä olen heillä pilkkalauluna.
Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
64 Kosta heille, Herra, heidän kättensä teot.
(Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65 Paaduta heidän sydämensä, kohdatkoon heitä sinun kirouksesi.
Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66 Aja heitä takaa vihassasi ja hävitä heidät Herran taivaan alta.
Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
