Valitusvirret 3
1 Minä olen se mies, joka olen kurjuutta nähnyt hänen vihastuksensa vitsan alla.
Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.
2 Minut hän on johdattanut ja kuljettanut pimeyteen eikä valkeuteen.
Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.
3 Juuri minua vastaan hän kääntää kätensä, yhäti, kaiken päivää.
Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.
4 Hän on kalvanut minun lihani ja nahkani, musertanut minun luuni.
Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.
5 Hän on rakentanut varustukset minua vastaan ja piirittänyt minut myrkyllä ja vaivalla.
Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.
6 Hän on pannut minut asumaan pimeydessä niinkuin ikiaikojen kuolleet.
En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.
7 Hän on tehnyt muurin minun ympärilleni, niin etten pääse ulos, on pannut minut raskaisiin vaskikahleisiin.
Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.
8 Vaikka minä huudan ja parun, hän vaientaa minun rukoukseni.
Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.
9 Hakatuista kivistä hän on tehnyt minun teilleni muurin, on mutkistanut minun polkuni.
Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.
10 Vaaniva karhu on hän minulle, piilossa väijyvä leijona.
Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.
11 Hän on vienyt harhaan minun tieni ja repinyt minut kappaleiksi, hän on minut autioksi tehnyt.
Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.
12 Hän on jännittänyt jousensa ja asettanut minut nuoltensa maalitauluksi.
Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.
13 Hän on ampunut munuaisiini nuolet, viinensä lapset.
En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.
14 Minä olen joutunut koko kansani nauruksi, heidän jokapäiväiseksi pilkkalauluksensa.
Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.
15 Hän on ravinnut minua katkeruudella, juottanut minua koiruoholla.
Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.
16 Hän on purettanut minulla hampaat rikki soraan, painanut minut alas tomuun.
Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.
17 Sinä olet syössyt minun sieluni ulos, rauhasta pois, minä olen unhottanut onnen.
Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.
18 Ja minä sanon: mennyt on minulta kunnia ja Herran odotus.
Kaj mi diris: Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.
19 Muista minun kurjuuttani ja kodittomuuttani, koiruohoa ja myrkkyä.
La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.
20 Sinä kyllä muistat sen, että minun sieluni on alaspainettu.
Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.
21 Tämän minä painan sydämeeni, sentähden minä toivon.
Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:
22 Herran armoa on, ettemme ole aivan hävinneet, sillä hänen laupeutensa ei ole loppunut:
Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,
23 se on joka aamu uusi, ja suuri on hänen uskollisuutensa.
Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.
24 Minun osani on Herra, sanoo minun sieluni; sentähden minä panen toivoni häneen.
Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.
25 Hyvä on Herra häntä odottaville, sille sielulle, joka häntä etsii.
La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.
26 Hyvä on hiljaisuudessa toivoa Herran apua.
Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.
27 Hyvä on miehelle, että hän kantaa iestä nuoruudessaan.
Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;
28 Istukoon hän yksin ja hiljaa, kun Herra on sen hänen päällensä pannut.
Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;
29 Laskekoon suunsa tomuun-ehkä on vielä toivoa.
Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;
30 Ojentakoon hän posken sille, joka häntä lyö, saakoon kyllälti häväistystä.
Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.
31 Sillä ei Herra hylkää iankaikkisesti;
Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;
32 vaan jos hän on murheelliseksi saattanut, hän osoittaa laupeutta suuressa armossansa.
Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;
33 Sillä ei hän sydämensä halusta vaivaa eikä murehduta ihmislapsia.
Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.
34 Kun jalkojen alle poljetaan kaikki vangit maassa,
Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,
35 kun väännetään miehen oikeutta Korkeimman kasvojen edessä,
Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,
36 kun ihmiselle tehdään vääryyttä hänen riita-asiassaan-eikö Herra sitä näkisi?
Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero — Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?
37 Onko kukaan sanonut, ja se on tapahtunut, jos ei Herra ole käskenyt?
Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?
38 Eikö lähde Korkeimman suusta paha ja hyvä?
Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?
39 Miksi tuskittelee ihminen eläessään, mies syntiensä palkkaa?
Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.
40 Koetelkaamme teitämme, tutkikaamme niitä ja palatkaamme Herran tykö.
Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;
41 Kohottakaamme sydämemme ynnä kätemme Jumalan puoleen, joka on taivaassa.
Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.
42 Me olemme luopuneet pois ja olleet kapinalliset; sinä et ole antanut anteeksi,
Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.
43 olet peittänyt itsesi vihassasi, ajanut meitä takaa, surmannut säälimättä;
Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.
44 olet peittänyt itsesi pilvellä, niin ettei rukous pääse lävitse.
Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.
45 Tunkioksi ja hylyksi sinä olet meidät tehnyt kansojen seassa.
Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.
46 Suut ammollaan meitä vastaan ovat kaikki meidän vihamiehemme.
Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.
47 Osaksemme on tullut kauhu ja kuoppa, turmio ja sortuminen.
Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.
48 Vesipurot juoksevat minun silmistäni tyttären, minun kansani, sortumisen tähden.
Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.
49 Minun silmäni vuotaa lakkaamatta, hellittämättä
Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,
50 siihen asti, kunnes katsoo, kunnes näkee Herra taivaasta.
Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.
51 Silmäni tuottaa tuskaa minun sielulleni kaikkien minun kaupunkini tyttärien tähden.
Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.
52 Kiihkeästi pyydystivät minua kuin lintua ne, jotka syyttä ovat vihamiehiäni.
Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;
53 He sulkivat kuoppaan minun elämäni ja heittivät päälleni kiviä.
Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.
54 Vedet tulvivat minun pääni ylitse; minä sanoin: olen hukassa.
Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris: Mi tute pereis.
55 Minä huusin sinun nimeäsi, Herra, kuopan syvyydestä.
Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;
56 Sinä kuulit minun huutoni: "Älä peitä korvaasi minun avunhuudoltani, että saisin hengähtää".
Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.
57 Sinä olit läsnä silloin, kun minä sinua huusin; sinä sanoit: "Älä pelkää".
Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris: Ne timu.
58 Sinä, Herra, ajoit minun riita-asiani, lunastit minun henkeni.
Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.
59 Olethan nähnyt, Herra, minun kärsimäni sorron: hanki minulle oikeus.
Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.
60 Olethan nähnyt kaiken heidän kostonhimonsa, kaikki heidän juonensa minua vastaan.
Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.
61 Sinä olet kuullut heidän häväistyksensä, Herra, kaikki heidän juonensa minua vastaan.
Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,
62 Minun vastustajaini huulet ja heidän aikeensa ovat minua vastaan kaiken päivää.
La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.
63 Istuivatpa he tai nousivat, katso: minä olen heillä pilkkalauluna.
Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.
64 Kosta heille, Herra, heidän kättensä teot.
Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.
65 Paaduta heidän sydämensä, kohdatkoon heitä sinun kirouksesi.
Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.
66 Aja heitä takaa vihassasi ja hävitä heidät Herran taivaan alta.
Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.
