Jobin 9
1 Job vastasi ja sanoi:
А Јов одговори и рече:
2 "Totisesti minä tiedän, että niin on; kuinka voisi ihminen olla oikeassa Jumalaa vastaan!
Заиста, знам да је тако; јер како би могао човек бити прав пред Богом?
3 Jos ihminen tahtoisi riidellä hänen kanssaan, ei hän voisi vastata hänelle yhteen tuhannesta.
Ако би се хтео прети с Њим, не би Му могао одговорити од хиљаде на једну.
4 Hän on viisas mieleltään ja väkevä voimaltaan kuka on niskoitellut häntä vastaan ja jäänyt rankaisematta?
Мудар је срцем и јак снагом; ко се је опро Њему и био срећан?
5 Hän siirtää vuoret äkkiarvaamatta, hän kukistaa ne vihassansa;
Он премешта горе, да нико и не опази; превраћа их у гневу свом;
6 hän järkyttää maan paikaltaan, ja sen patsaat vapisevat;
Он креће земљу с места њеног да јој се ступови дрмају;
7 hän kieltää aurinkoa, ja se ei nouse, ja hän lukitsee tähdet sinetillään;
Он кад запрети сунцу, не излази; Он запечаћава звезде;
8 hän yksinänsä levittää taivaat ja tallaa meren kuohun kukkuloita;
Он разапиње небо сам, и гази по валима морским;
9 hän loi Seulaset ja Kalevanmiekan, Otavan ja eteläiset tähtitarhat;
Он је начинио звезде кола и штапе и влашиће и друге југу у дну;
10 hän tekee suuria, tutkimattomia tekoja, ihmeitä ilman määrää.
Он чини ствари велике и неиспитиве и дивне, којима нема броја.
11 Katso, hän käy ohitseni, enkä minä häntä näe; hän liitää ohi, enkä minä häntä huomaa.
Гле, иде мимо мене, а ја не видим; прође, а ја га не опазим.
12 Katso, hän tempaa saaliinsa, kuka voi häntä estää, kuka sanoa hänelle: 'Mitä sinä teet?'
Гле, кад ухвати, ко ће Га нагнати да врати? Ко ће Му казати: Шта радиш?
13 Jumala ei taltu vihastansa; hänen allensa vaipuvat Rahabin auttajat.
Бог не устеже гнева свог, падају пода Њ охоли помоћници.
14 Minäkö sitten voisin vastata hänelle, valita sanojani häntä vastaan?
А како би Му ја одговарао и бирао речи против Њега?
15 Vaikka oikeassakin olisin, en saisi vastatuksi; minun täytyisi tuomariltani armoa anoa.
Да сам и прав, нећу Му се одговорити, ваља да се молим судији свом.
16 Jos minä huutaisin ja hän minulle vastaisikin, en usko, että hän ottaisi korviinsa huutoani,
Да Га зовем и да ми се одзове, још не могу веровати да је чуо глас мој.
17 hän, joka ajaa minua takaa myrskytuulessa ja lisää haavojeni lukua syyttömästi,
Јер ме је вихором сатро и задао ми много рана низашта.
18 joka ei anna minun vetää henkeäni, vaan täyttää minut katkeralla tuskalla.
Не да ми да одахнем, него ме сити горчинама.
19 Jos väkevän voimaa kysytään, niin hän sanoo: 'Tässä olen!' mutta jos oikeutta, niin: 'Kuka vetää minut tilille?'
Ако је на силу, гле, Он је најсилнији; ако на суд, ко ће ми сведочити?
20 Vaikka olisin oikeassa, niin oma suuni tuomitsisi minut syylliseksi; vaikka olisin syytön, niin hän kuitenkin minut vääräksi tekisi.
Да се правдам, моја ће ме уста осудити; да сам добар, показаће да сам неваљао.
21 Syytön minä olen. En välitä hengestäni, elämäni on minulle halpa.
Ако сам добар, нећу знати за то; омрзао ми је живот мој.
22 Yhdentekevää kaikki; sentähden minä sanon: hän lopettaa niin syyttömän kuin syyllisenkin.
Свеједно је; зато рекох: и доброг и безбожног Он потире.
23 Jos ruoska äkkiä surmaa, niin hän pilkkaa viattomain epätoivoa.
Кад би још убио бич наједанпут! Али се смеје искушавању правих.
24 Maa on jätetty jumalattoman valtaan, hän peittää sen tuomarien kasvot-ellei hän, kuka sitten?
Земља се даје у руке безбожнику; лице судија њених заклања; ако не Он, да ко?
25 Minun päiväni rientävät juoksijata nopeammin, pakenevat onnea näkemättä,
Али дани моји бише бржи од гласника; побегоше, не видеше добра.
26 ne kiitävät pois niinkuin ruokovenheet, niinkuin kotka, joka iskee saaliiseen.
Прођоше као брзе лађе, као орао кад лети за храну.
27 Jos ajattelen: tahdon unhottaa tuskani, muuttaa muotoni ja ilostua,
Ако кажем: Заборавићу тужњаву своју, оставићу гнев свој и окрепићу се;
28 niin minä kauhistun kaikkia kipujani, tiedän, ettet julista minua viattomaksi.
Страх ме је од свих мука мојих, знам да ме нећеш оправдати.
29 Syyllisenä täytyy minun olla; miksi turhaan itseäni vaivaan?
Бићу крив; зашто бих се мучио узалуд?
30 Jos vaikka lumessa peseytyisin ja puhdistaisin käteni lipeällä,
Да се измијем водом снежницом, и да очистим сапуном руке своје,
31 silloinkin sinä upottaisit minut likakuoppaan, niin että omat vaatteeni minua inhoisivat.
Тада ћеш ме замочити у јаму да се гаде на ме моје хаљине.
32 Sillä ei ole hän ihminen niinkuin minä, voidakseni vastata hänelle ja käydäksemme oikeutta keskenämme.
Јер није човек као ја да Му одговарам, да идем с Њим на суд;
33 Ei ole meillä riidanratkaisijaa, joka laskisi kätensä meidän molempien päälle
Нити има међу нама кмета да би ставио руку своју међу нас двојицу.
34 ja ottaisi hänen vitsansa pois minun päältäni, niin ettei hänen kauhunsa peljättäisi minua;
Нека одмакне од мене прут свој, и страх Његов нека ме не страши;
35 silloin minä puhuisin enkä häntä pelkäisi, sillä ei ole mitään sellaista tunnollani."
Тада ћу говорити, и нећу Га се бојати; јер овако не знам за себе.
