Jobin 7
1 "Eikö ihmisen olo maan päällä ole sotapalvelusta, eivätkö hänen päivänsä ole niinkuin palkkalaisen päivät?
Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?
2 Hän on orjan kaltainen, joka halajaa varjoon, ja niinkuin palkkalainen, joka odottaa palkkaansa.
Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,
3 Niin olen minä perinyt kurjuuden kuukaudet, ja vaivan yöt ovat minun osakseni tulleet.
Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.
4 Maata mennessäni minä ajattelen: Milloinka saan nousta? Ilta venyy, ja minä kyllästyn kääntelehtiessäni aamuhämärään asti.
Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.
5 Minun ruumiini verhoutuu matoihin ja tomukamaraan, minun ihoni kovettuu ja märkii.
Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.
6 Päiväni kiitävät nopeammin kuin sukkula, ne katoavat toivottomuudessa.
Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.
7 Muista, että minun elämäni on tuulen henkäys; minun silmäni ei enää saa onnea nähdä.
Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,
8 Ken minut näki, sen silmä ei minua enää näe; sinun silmäsi etsivät minua, mutta minua ei enää ole.
Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.
Као што се облак разилази и нестаје га, тако ко сиђе у гроб, неће изаћи, (Sheol h7585)
10 Ei hän enää palaja taloonsa, eikä hänen asuinpaikkansa häntä enää tunne.
Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.
11 Niin en minäkään hillitse suutani, minä puhun henkeni ahdistuksessa, minä valitan sieluni murheessa.
Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.
12 Olenko minä meri tai lohikäärme, että asetat vartioston minua vastaan?
Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?
13 Kun ajattelen: leposijani lohduttaa minua, vuoteeni huojentaa minun tuskaani,
Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,
14 niin sinä kauhistutat minua unilla ja peljästytät minua näyillä.
Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,
15 Mieluummin tukehdun, mieluummin kuolen, kuin näin luurankona kidun.
Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.
16 Olen kyllästynyt, en tahdo elää iankaiken; anna minun olla rauhassa, sillä tuulen henkäystä ovat minun päiväni.
Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.
17 Mikä on ihminen, että hänestä niin suurta lukua pidät ja että kiinnität häneen huomiosi,
Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?
18 tarkastat häntä joka aamu, tutkit häntä joka hetki?
Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?
19 Etkö koskaan käännä pois katsettasi minusta, etkö hellitä minusta sen vertaa, että saan sylkeni nielaistuksi?
Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?
20 Jos olenkin syntiä tehnyt, niin mitä olen sillä sinulle tehnyt, sinä ihmisten vartioitsija? Minkätähden asetit minut maalitauluksesi, ja minkätähden tulin itselleni taakaksi?
Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?
21 Minkätähden et anna rikostani anteeksi etkä poista pahaa tekoani? Sillä nyt minä menen levolle maan tomuun, ja jos etsit minua, niin ei minua enää ole."
Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.
