Jobin 6
1 Job vastasi ja sanoi:
Ijob respondis kaj diris:
2 "Oi, jospa minun suruni punnittaisiin ja kova onneni pantaisiin sen kanssa vaakaan!
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Sillä se on nyt raskaampi kuin meren hiekka; sentähden menevät sanani harhaan.
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat sattuneet minuun; minun henkeni juo niiden myrkkyä. Jumalan kauhut ahdistavat minua.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 Huutaako villiaasi vihannassa ruohikossa, ammuuko härkä rehuviljansa ääressä?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 Käykö äitelää syöminen ilman suolaa, tahi onko makua munanvalkuaisessa?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Sieluni ei tahdo koskea sellaiseen, se on minulle kuin saastainen ruoka.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 Oi, jospa minun pyyntöni täyttyisi ja Jumala toteuttaisi minun toivoni!
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 Jospa Jumala suvaitsisi musertaa minut, ojentaa kätensä ja katkaista elämäni langan!
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Niin olisi vielä lohdutuksenani-ja ilosta minä hypähtäisin säälimättömän tuskan alla-etten ole kieltänyt Pyhän sanoja.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 Mikä on minun voimani, että enää toivoisin, ja mikä on loppuni, että tätä kärsisin?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 Onko minun voimani vahva kuin kivi, onko minun ruumiini vaskea?
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 Eikö minulla ole enää mitään apua, onko pelastus minusta karkonnut?
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Tuleehan ystävän olla laupias nääntyvälle, vaikka tämä olisikin hyljännyt Kaikkivaltiaan pelon.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Minun veljeni ovat petolliset niinkuin vesipuro, niinkuin sadepurot, jotka juoksevat kuiviin.
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 Ne ovat jääsohjusta sameat, niihin kätkeytyy lumi;
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 auringon paahtaessa ne ehtyvät, ne häviävät paikastansa helteen tullen.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Niiden juoksun urat mutkistuvat, ne haihtuvat tyhjiin ja katoavat.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Teeman karavaanit tähystelivät, Seban matkueet odottivat niitä;
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 he joutuivat häpeään, kun niihin luottivat, pettyivät perille tullessansa.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Niin te olette nyt tyhjän veroiset: te näette kauhun ja peljästytte.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 Olenko sanonut: 'Antakaa minulle ja suorittakaa tavaroistanne lahjus minun puolestani,
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 pelastakaa minut vihollisen vallasta ja lunastakaa minut väkivaltaisten käsistä'?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Opettakaa minua, niin minä vaikenen; neuvokaa minulle, missä olen erehtynyt.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Kuinka tehoaakaan oikea puhe! Mutta mitä merkitsee teidän nuhtelunne?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 Aiotteko nuhdella sanoja? Tuultahan ovat epätoivoisen sanat.
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Orvostakin te heittäisitte arpaa ja hieroisitte kauppaa ystävästänne.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Mutta suvaitkaa nyt kääntyä minuun; minä totisesti en valhettele vasten kasvojanne.
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Palatkaa, älköön vääryyttä tapahtuko; palatkaa, vielä minä olen oikeassa siinä.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Olisiko minun kielelläni vääryys? Eikö suulakeni tuntisi, mikä turmioksi on?"
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
