Jobin 6
1 Job vastasi ja sanoi:
Job antwoordde, en sprak:
2 "Oi, jospa minun suruni punnittaisiin ja kova onneni pantaisiin sen kanssa vaakaan!
Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:
3 Sillä se on nyt raskaampi kuin meren hiekka; sentähden menevät sanani harhaan.
Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.
4 Sillä Kaikkivaltiaan nuolet ovat sattuneet minuun; minun henkeni juo niiden myrkkyä. Jumalan kauhut ahdistavat minua.
Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!
5 Huutaako villiaasi vihannassa ruohikossa, ammuuko härkä rehuviljansa ääressä?
Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?
6 Käykö äitelää syöminen ilman suolaa, tahi onko makua munanvalkuaisessa?
Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?
7 Sieluni ei tahdo koskea sellaiseen, se on minulle kuin saastainen ruoka.
Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!
8 Oi, jospa minun pyyntöni täyttyisi ja Jumala toteuttaisi minun toivoni!
Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;
9 Jospa Jumala suvaitsisi musertaa minut, ojentaa kätensä ja katkaista elämäni langan!
Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.
10 Niin olisi vielä lohdutuksenani-ja ilosta minä hypähtäisin säälimättömän tuskan alla-etten ole kieltänyt Pyhän sanoja.
Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".
11 Mikä on minun voimani, että enää toivoisin, ja mikä on loppuni, että tätä kärsisin?
Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?
12 Onko minun voimani vahva kuin kivi, onko minun ruumiini vaskea?
Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?
13 Eikö minulla ole enää mitään apua, onko pelastus minusta karkonnut?
Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?
14 Tuleehan ystävän olla laupias nääntyvälle, vaikka tämä olisikin hyljännyt Kaikkivaltiaan pelon.
Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!
15 Minun veljeni ovat petolliset niinkuin vesipuro, niinkuin sadepurot, jotka juoksevat kuiviin.
Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:
16 Ne ovat jääsohjusta sameat, niihin kätkeytyy lumi;
Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;
17 auringon paahtaessa ne ehtyvät, ne häviävät paikastansa helteen tullen.
Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.
18 Niiden juoksun urat mutkistuvat, ne haihtuvat tyhjiin ja katoavat.
Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;
19 Teeman karavaanit tähystelivät, Seban matkueet odottivat niitä;
De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:
20 he joutuivat häpeään, kun niihin luottivat, pettyivät perille tullessansa.
Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.
21 Niin te olette nyt tyhjän veroiset: te näette kauhun ja peljästytte.
Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!
22 Olenko sanonut: 'Antakaa minulle ja suorittakaa tavaroistanne lahjus minun puolestani,
Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;
23 pelastakaa minut vihollisen vallasta ja lunastakaa minut väkivaltaisten käsistä'?
Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?
24 Opettakaa minua, niin minä vaikenen; neuvokaa minulle, missä olen erehtynyt.
Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!
25 Kuinka tehoaakaan oikea puhe! Mutta mitä merkitsee teidän nuhtelunne?
Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!
26 Aiotteko nuhdella sanoja? Tuultahan ovat epätoivoisen sanat.
Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?
27 Orvostakin te heittäisitte arpaa ja hieroisitte kauppaa ystävästänne.
Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?
28 Mutta suvaitkaa nyt kääntyä minuun; minä totisesti en valhettele vasten kasvojanne.
Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.
29 Palatkaa, älköön vääryyttä tapahtuko; palatkaa, vielä minä olen oikeassa siinä.
Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!
30 Olisiko minun kielelläni vääryys? Eikö suulakeni tuntisi, mikä turmioksi on?"
Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;
