Jobin 39

1 Tiedätkö sinä vuorikauristen poikimisajat, valvotko peurojen synnytyskipuja?

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

2 Lasketko, milloin niiden kuukaudet täyttyvät, ja tiedätkö ajan, milloin ne poikivat?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

3 Ne painautuvat maahan, saavat ilmoille sikiönsä ja vapautuvat synnytystuskistaan.

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

4 Niiden vasikat vahvistuvat, kasvavat kedolla; ne lähtevät tiehensä eivätkä enää palaja.

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

5 Kuka on laskenut villiaasin vapaaksi, kuka irroittanut metsäaasin siteet,

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

6 sen, jolle minä annoin aavikon asunnoksi ja suola-aron asuinsijaksi?

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

7 Se nauraa kaupungin kohinalle, ajajan huutoa se ei kuule;

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

8 se tähystelee vuorilta laiduntansa ja etsii kaikkea vihantaa.

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

9 Taipuuko villihärkä sinua palvelemaan, ja yöpyykö se sinun seimesi ääreen?

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

10 Voitko ohjaksilla pakottaa villihärän vaolle, tahi äestääkö se laaksonpohjia sinua seuraten?

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

11 Voitko siihen luottaa, siksi että sen voima on suuri, voitko jättää sen haltuun työsi hedelmät?

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

12 Voitko uskoa, että se palajaa ja kokoaa viljasi sinun puimatantereellesi?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

13 Kamelikurjen siipi lepattaa iloisesti, mutta asuuko sen sulissa ja höyhenissä haikaran hellyys?

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

14 Se jättää munansa maahan, hiekalle helteen haudottaviksi.

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

15 Ei se ajattele, että jalka voi ne särkeä ja metsän eläimet polkea ne rikki.

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

16 Se on tyly poikasilleen, niinkuin ne eivät olisikaan sen omia; hukkaan menee sen vaiva, mutta ei se sitä pelkää.

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

17 Sillä Jumala on jättänyt sen viisautta vaille ja tehnyt sen ymmärryksestä osattomaksi.

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

18 Kun se kiitää ilmaa piesten, nauraa se hevoselle ja ratsumiehelle.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

19 Sinäkö annat hevoselle voiman, puetat sen kaulan liehuvalla harjalla?

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

20 Sinäkö panet sen hyppimään kuin heinäsirkan? Sen uljas korskunta on peljättävä.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

21 Se kuopii lakeutta ja iloitsee, lähtee voimalla asevarustuksia vastaan.

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

22 Se nauraa pelolle, ei säiky eikä väisty miekan edestä.

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

23 Sen yllä kalisee viini, välkähtää keihäs ja peitsi.

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

24 Käy jyrinä ja jytinä, kun se laukaten taivalta ahmii; ei mikään sitä pidätä sotatorven pauhatessa.

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

25 Milloin ikinä sotatorvi soi, hirnuu se: iihaha! Jo kaukaa se vainuaa taistelun, päälliköiden jylisevän äänen ja sotahuudon.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

26 Sinunko ymmärryksesi voimasta jalohaukka kohoaa korkealle, levittää siipensä kohti etelää?

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

27 Tahi sinunko käskystäsi kotka lentää ylhäälle ja tekee pesänsä korkeuteen?

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

28 Kalliolla se asuu ja yöpyy, kallion kärjellä, vuorilinnassaan.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

29 Sieltä se tähystelee saalista; kauas katsovat sen silmät.

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

30 Sen poikaset särpivät verta, ja missä on kaatuneita, siellä on sekin."

Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”