Jobin 39
1 Tiedätkö sinä vuorikauristen poikimisajat, valvotko peurojen synnytyskipuja?
Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
2 Lasketko, milloin niiden kuukaudet täyttyvät, ja tiedätkö ajan, milloin ne poikivat?
Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
3 Ne painautuvat maahan, saavat ilmoille sikiönsä ja vapautuvat synnytystuskistaan.
Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
4 Niiden vasikat vahvistuvat, kasvavat kedolla; ne lähtevät tiehensä eivätkä enää palaja.
Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
5 Kuka on laskenut villiaasin vapaaksi, kuka irroittanut metsäaasin siteet,
Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
6 sen, jolle minä annoin aavikon asunnoksi ja suola-aron asuinsijaksi?
Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
7 Se nauraa kaupungin kohinalle, ajajan huutoa se ei kuule;
Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
8 se tähystelee vuorilta laiduntansa ja etsii kaikkea vihantaa.
Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
9 Taipuuko villihärkä sinua palvelemaan, ja yöpyykö se sinun seimesi ääreen?
Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
10 Voitko ohjaksilla pakottaa villihärän vaolle, tahi äestääkö se laaksonpohjia sinua seuraten?
Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
11 Voitko siihen luottaa, siksi että sen voima on suuri, voitko jättää sen haltuun työsi hedelmät?
Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
12 Voitko uskoa, että se palajaa ja kokoaa viljasi sinun puimatantereellesi?
Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
13 Kamelikurjen siipi lepattaa iloisesti, mutta asuuko sen sulissa ja höyhenissä haikaran hellyys?
Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
14 Se jättää munansa maahan, hiekalle helteen haudottaviksi.
Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
15 Ei se ajattele, että jalka voi ne särkeä ja metsän eläimet polkea ne rikki.
Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
16 Se on tyly poikasilleen, niinkuin ne eivät olisikaan sen omia; hukkaan menee sen vaiva, mutta ei se sitä pelkää.
Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
17 Sillä Jumala on jättänyt sen viisautta vaille ja tehnyt sen ymmärryksestä osattomaksi.
Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
18 Kun se kiitää ilmaa piesten, nauraa se hevoselle ja ratsumiehelle.
Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
19 Sinäkö annat hevoselle voiman, puetat sen kaulan liehuvalla harjalla?
Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
20 Sinäkö panet sen hyppimään kuin heinäsirkan? Sen uljas korskunta on peljättävä.
Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
21 Se kuopii lakeutta ja iloitsee, lähtee voimalla asevarustuksia vastaan.
Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
22 Se nauraa pelolle, ei säiky eikä väisty miekan edestä.
Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
23 Sen yllä kalisee viini, välkähtää keihäs ja peitsi.
Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
24 Käy jyrinä ja jytinä, kun se laukaten taivalta ahmii; ei mikään sitä pidätä sotatorven pauhatessa.
Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
25 Milloin ikinä sotatorvi soi, hirnuu se: iihaha! Jo kaukaa se vainuaa taistelun, päälliköiden jylisevän äänen ja sotahuudon.
Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
26 Sinunko ymmärryksesi voimasta jalohaukka kohoaa korkealle, levittää siipensä kohti etelää?
Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
27 Tahi sinunko käskystäsi kotka lentää ylhäälle ja tekee pesänsä korkeuteen?
Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
28 Kalliolla se asuu ja yöpyy, kallion kärjellä, vuorilinnassaan.
Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
29 Sieltä se tähystelee saalista; kauas katsovat sen silmät.
Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
30 Sen poikaset särpivät verta, ja missä on kaatuneita, siellä on sekin."
Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
