Jobin 30
1 "Mutta nyt nauravat minua elinpäiviltään nuoremmat, joiden isiä minä pidin liian halpoina pantaviksi paimenkoiraini pariin.
А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
2 Ja mitäpä hyödyttäisi minua heidän kättensä voima, koska heidän nuoruutensa tarmon on vienyt
А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
3 puute ja kova nälänhätä! He kaluavat kuivaa maata, jo ennestään autiota erämaata;
Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
4 he poimivat suolaheiniä pensaiden ympäriltä, ja heidän ruokanaan ovat kinsteripensaan juuret.
Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
5 Heidät karkoitetaan ihmisten parista; heitä vastaan nostetaan hälytys niinkuin varasta vastaan.
Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
6 Heidän on asuttava kaameissa rotkoissa, maakoloissa ja kallioluolissa.
Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
7 Pensaiden keskellä he ulisevat, nokkospehkojen suojaan he sulloutuvat-
По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
8 nuo houkkioiden ja kunniattomain sikiöt, jotka on hosuttu maasta pois.
Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
9 Heille minä olen nyt tullut pilkkalauluksi, olen heidän jutuksensa joutunut;
И њима сам сада песма, и постах им прича.
10 he inhoavat minua, väistyvät minusta kauas eivätkä häikäile sylkeä silmilleni.
Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
11 Sillä Jumala on höllentänyt jouseni jänteen ja nöyryyttänyt minut, eivätkä he enää suista julkeuttaan minun edessäni.
Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
12 Oikealta puoleltani nousee tuo sikiöparvi; he lyövät jalat altani ja luovat turmateitänsä minua vastaan.
С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
13 He hävittävät minun polkuni, ovat apuna minua tuhottaessa, vaikka itse ovat ilman auttajaa;
Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
14 niinkuin leveästä muurinaukosta he tulevat, raunioiden alta he vyöryvät esiin.
Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
15 Kauhut ovat kääntyneet minua vastaan; niinkuin tuuli sinä pyyhkäiset pois minun arvoni, ja minun onneni katoaa niinkuin pilvi.
Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
16 Ja nyt minun sieluni vuotaa tyhjiin, kurjuuden päivät ovat saavuttaneet minut.
И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
17 Yö kaivaa luut minun ruumiistani, ja kalvavat tuskani eivät lepää.
Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
18 Kaikkivallan voimasta on minun verhoni muodottomaksi muuttunut: se kiristyy ympärilleni niinkuin ihokkaani pääntie.
Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
19 Hän on heittänyt minut lokaan, ja minä olen tullut tomun ja tuhan kaltaiseksi.
Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
20 Minä huudan sinua, mutta sinä et vastaa minulle; minä seison tässä, mutta sinä vain tuijotat minuun.
Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
21 Sinä muutut tylyksi minulle, vainoat minua väkevällä kädelläsi.
Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
22 Sinä kohotat minut myrskytuuleen, kiidätät minut menemään ja annat minun menehtyä rajuilman pauhinassa.
Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
23 Niin, minä tiedän: sinä viet minua kohti kuolemaa, majaan, kunne kaikki elävä kokoontuu.
Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
24 Mutta eikö saisi hukkuessaan kättänsä ojentaa tahi onnettomuudessa apua huutaa?
Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
25 Vai enkö minä itkenyt kovaosaisen kohtaloa, eikö sieluni säälinyt köyhää?
Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
26 Niin, minä odotin onnea, mutta tuli onnettomuus; minä vartosin valoa, mutta tuli pimeys.
Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
27 Sisukseni kuohuvat lakkaamatta, kurjuuden päivät ovat kohdanneet minut.
Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
28 Minä käyn murheasussa, ilman päivänpaistetta; minä nousen ja huudan väkijoukossa.
Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
29 Minusta on tullut aavikkosutten veli ja kamelikurkien kumppani.
Брат постах змајевима и друг совама.
30 Minun nahkani on mustunut ja lähtee päältäni, ja luuni ovat kuumuuden polttamat.
Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
31 Niin muuttui kanteleeni soitto valitukseksi ja huiluni sävel itkun ääneksi."
Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
