Jobin 3
1 Senjälkeen Job avasi suunsa ja kirosi syntymäpäivänsä;
Daarna opende Job zijn mond, en vervloekte zijn dag.
2 Job lausui ja sanoi:
Want Job antwoordde en zeide:
3 "Kadotkoon se päivä, jona minä synnyin, ja se yö, joka sanoi: 'Poika on siinnyt'.
De dag verga, waarin ik geboren ben, en de nacht, waarin men zeide: Een knechtje is ontvangen;
4 Se päivä muuttukoon pimeydeksi; älköön Jumala korkeudessa sitä kysykö, älköönkä valonsäde sille paistako.
Diezelve dag zij duisternis; dat God naar hem niet vrage van boven; en dat geen glans over hem schijne;
5 Omistakoon sen pimeys ja pilkkopimeä, pilvi laskeutukoon sen päälle, peljästyttäkööt sitä päivänpimennykset.
Dat de duisternis en des doods schaduw hem verontreinigen; dat wolken over hem wonen; dat hem verschrikken de zwarte dampen des dags!
6 Sen yön ryöstäköön pimeys; älköön se iloitko vuoden päivien parissa, älköön tulko kuukausien lukuun.
Diezelve nacht, donkerheid neme hem in; dat hij zich niet verheuge onder de dagen des jaars; dat hij in het getal der maanden niet kome!
7 Katso, hedelmätön olkoon se yö, älköön siinä riemuhuuto raikuko.
Ziet, diezelve nacht zij eenzaam; dat geen vrolijk gezang daarin kome;
8 Kirotkoot sen päivänmanaajat, ne, jotka saavat hereille Leviatanin.
Dat hem vervloeken de vervloekers des dags, die bereid zijn hun rouw te verwekken;
9 Pimentykööt sen kointähdet, odottakoon se valoa, joka ei tule, älköön se aamuruskon silmäripsiä nähkö,
Dat de sterren van zijn schemertijd verduisterd worden; hij wachte naar het licht, en het worde niet; en hij zie niet de oogleden des dageraads!
10 koska se ei sulkenut minulta kohdun ovia eikä kätkenyt vaivaa minun silmiltäni.
Omdat hij niet toegesloten heeft de deuren mijns buiks, noch verborgen de moeite van mijn ogen.
11 Miksi en kuollut heti äidin helmaan, miksi en menehtynyt kohdusta tullessani?
Waarom ben ik niet gestorven van de baarmoeder af, en heb den geest gegeven, als ik uit den buik voortkwam?
12 Miksi olivat minua vastaanottamassa polvet, minkätähden rinnat imeäkseni?
Waarom zijn mij de knieen voorgekomen, en waartoe de borsten, opdat ik zuigen zou?
13 Sillä makaisinhan rauhassa silloin, nukkuisin ja saisin levätä
Want nu zou ik nederliggen, en stil zijn; ik zou slapen, dan zou voor mij rust wezen;
14 kuningasten ja maan neuvosmiesten kanssa, jotka ovat rakentaneet itselleen pyramiideja,
Met de koningen en raadsheren der aarde, die voor zich woeste plaatsen bebouwden;
15 päämiesten kanssa, joilla on ollut kultaa, jotka ovat täyttäneet talonsa hopealla;
Of met de vorsten, die goud hadden, die hun huizen met zilver vervulden.
16 tahi olisin olematon niinkuin maahan kätketty keskoinen, niinkuin sikiöt, jotka eivät ole päivänvaloa nähneet.
Of als een verborgene misdracht, zou ik niet zijn; als de kinderkens, die het licht niet gezien hebben.
17 Siellä lakkaavat jumalattomat raivoamasta, siellä saavat uupuneet levätä;
Daar houden de bozen op van beroering, en daar rusten de vermoeiden van kracht;
18 kaikki vangit ovat rauhassa, eivät kuule käskijän ääntä.
Daar zijn de gebondenen te zamen in rust; zij horen de stem des drijvers niet.
19 Yhtäläiset ovat siellä pieni ja suuri, orja on vapaa herrastansa.
De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.
20 Miksi hän antaa vaivatulle valoa ja elämää murhemielisille,
Waarom geeft Hij den ellendigen het licht, en het leven den bitterlijk bedroefden van gemoed?
21 jotka odottavat kuolemaa, eikä se tule, jotka etsivät sitä enemmän kuin aarretta,
Die verlangen naar den dood, maar hij is er niet; en graven daarnaar meer dan naar verborgene schatten;
22 jotka iloitsisivat riemastuksiin asti, riemuitsisivat, jos löytäisivät haudan-
Die blijde zijn tot opspringens toe, en zich verheugen, als zij het graf vinden;
23 miehelle, jonka tie on ummessa, jonka Jumala on aitaukseen sulkenut?
Aan den man, wiens weg verborgen is, en dien God overdekt heeft?
24 Sillä huokaukseni on tullut minun leiväkseni, valitukseni valuu kuin vesi.
Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water.
25 Sillä mitä minä kauhistuin, se minua kohtasi, ja mitä minä pelkäsin, se minulle tapahtui.
Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.
26 Ennenkuin tyynnyin, rauhan ja levon sain, tuli tuska jälleen."
Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.
