Jobin 3
1 Senjälkeen Job avasi suunsa ja kirosi syntymäpäivänsä;
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 Job lausui ja sanoi:
En Job hief aan en sprak:
3 "Kadotkoon se päivä, jona minä synnyin, ja se yö, joka sanoi: 'Poika on siinnyt'.
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Se päivä muuttukoon pimeydeksi; älköön Jumala korkeudessa sitä kysykö, älköönkä valonsäde sille paistako.
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 Omistakoon sen pimeys ja pilkkopimeä, pilvi laskeutukoon sen päälle, peljästyttäkööt sitä päivänpimennykset.
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Sen yön ryöstäköön pimeys; älköön se iloitko vuoden päivien parissa, älköön tulko kuukausien lukuun.
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Katso, hedelmätön olkoon se yö, älköön siinä riemuhuuto raikuko.
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Kirotkoot sen päivänmanaajat, ne, jotka saavat hereille Leviatanin.
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 Pimentykööt sen kointähdet, odottakoon se valoa, joka ei tule, älköön se aamuruskon silmäripsiä nähkö,
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 koska se ei sulkenut minulta kohdun ovia eikä kätkenyt vaivaa minun silmiltäni.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Miksi en kuollut heti äidin helmaan, miksi en menehtynyt kohdusta tullessani?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Miksi olivat minua vastaanottamassa polvet, minkätähden rinnat imeäkseni?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Sillä makaisinhan rauhassa silloin, nukkuisin ja saisin levätä
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 kuningasten ja maan neuvosmiesten kanssa, jotka ovat rakentaneet itselleen pyramiideja,
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 päämiesten kanssa, joilla on ollut kultaa, jotka ovat täyttäneet talonsa hopealla;
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 tahi olisin olematon niinkuin maahan kätketty keskoinen, niinkuin sikiöt, jotka eivät ole päivänvaloa nähneet.
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Siellä lakkaavat jumalattomat raivoamasta, siellä saavat uupuneet levätä;
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 kaikki vangit ovat rauhassa, eivät kuule käskijän ääntä.
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 Yhtäläiset ovat siellä pieni ja suuri, orja on vapaa herrastansa.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Miksi hän antaa vaivatulle valoa ja elämää murhemielisille,
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 jotka odottavat kuolemaa, eikä se tule, jotka etsivät sitä enemmän kuin aarretta,
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 jotka iloitsisivat riemastuksiin asti, riemuitsisivat, jos löytäisivät haudan-
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 miehelle, jonka tie on ummessa, jonka Jumala on aitaukseen sulkenut?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Sillä huokaukseni on tullut minun leiväkseni, valitukseni valuu kuin vesi.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Sillä mitä minä kauhistuin, se minua kohtasi, ja mitä minä pelkäsin, se minulle tapahtui.
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Ennenkuin tyynnyin, rauhan ja levon sain, tuli tuska jälleen."
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
