Jobin 10
1 "Minun sieluni on kyllästynyt elämään; minä päästän valitukseni valloilleen ja puhun sieluni murheessa,
Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.
2 minä sanon Jumalalle: 'Älä tuomitse minua syylliseksi; ilmaise minulle, miksi vaadit minua tilille.
Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.
3 Onko sinulla hyötyä siitä, että teet väkivaltaa, että oman käsialasi hylkäät, mutta valaiset jumalattomain neuvoa?
Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?
4 Onko sinulla lihan silmät, katsotko, niinkuin ihminen katsoo?
Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?
5 Ovatko sinun päiväsi niinkuin ihmisen päivät, ovatko vuotesi niinkuin miehen vuodet,
Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,
6 koska etsit vääryyttä minusta ja tutkit minun syntiäni,
Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?
7 vaikka tiedät, etten ole syyllinen ja ettei ole ketään, joka sinun käsistäsi auttaa?'
Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.
8 Sinun kätesi ovat minut luoneet ja tehneet; yhtäkaikki minut perin juurin tuhoat.
Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.
9 Muista, että sinä olet muovaillut minut niinkuin saven, ja nyt muutat minut tomuksi jälleen.
Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.
10 Etkö sinä valanut minua niinkuin maitoa ja juoksuttanut niinkuin juustoa?
Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?
11 Sinä puetit minut nahalla ja lihalla ja kudoit minut luista ja jänteistä kokoon.
Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.
12 Elämän ja armon olet sinä minulle suonut, ja sinun huolenpitosi on varjellut minun henkeni.
Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.
13 Mutta sinä kätkit sydämeesi tämän; minä tiedän, että tämä oli sinun mielessäsi:
И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.
14 jos minä syntiä tein, niin sinä vartioitsit minua, ja minun rikostani et antanut anteeksi.
Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.
15 Jos olisin syyllinen, niin voi minua! Ja vaikka olisin oikeassa, en kuitenkaan voisi päätäni nostaa, häpeästä kylläisenä ja kurjuuttani katsellen.
Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.
16 Jos minun pääni nousee, niin sinä ajat minua niinkuin leijona ja teet yhä ihmeitäsi minua vastaan.
И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.
17 Sinä hankit yhä uusia todistajia minua vastaan, ja vihasi minuun kasvaa, ja sinä tuot vereksiä joukkoja minun kimppuuni.
Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.
18 Miksi toit minut ilmoille äitini kohdusta? Jospa olisin kuollut, ihmissilmän näkemätönnä!
Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!
19 Niin minä olisin, niinkuin minua ei olisi ollutkaan; minut olisi kannettu äidin kohdusta hautaan.
Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.
20 Ovathan päiväni vähissä; hän antakoon minun olla rauhassa, hän kääntyköön minusta pois, että hiukkasen ilostuisin,
Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,
21 ennenkuin lähden, ikinä palajamatta, pimeyden ja synkeyden maahan,
Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,
22 maahan, jonka pimeys on synkkä pilkkopimeä ja sekasorto ja jossa valkeneminenkin on pimeyttä."
У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.
