Jobin 3
1 Sitte avasi Job suunsa ja kirosi päivänsä.
След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
2 Ja Job vastasi ja sanoi:
Иов, проговаряйки, рече:
3 Se päivä olkoon kadotettu, jona minä syntynyt olen, ja se yö, jona sanottiin: mies on siinnyt.
Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
4 Se päivä olkoon pimiä, ja älköön Jumala kysykö ylhäältä sen perään: älköön kirkkaus paistako hänen päällensä.
Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
5 Pimeys ja kuolon varjo peittäköön hänen, olkoon pilvi hänen päällänsä; ja musta päivän sumu tehkään hänen kauhiaksi.
Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
6 Sen yön käsittäköön pimeys, ja älkään iloitko vuosikausien päiväin seassa, ja älkään tulko kuukausien lukuun.
Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
7 Katso, olkoon se yö yksinäinen ja älköön yhtäkään iloa tulko siihen.
Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
8 Ne jotka päivää kiroovat, he kirotkoot sitä, ne jotka ovat valmiit herättämään Leviatania.
Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
9 Sen tähdet olkoot pimiät hämärässänsä, odottakoot valkeutta, ja ei tulko, ja älkööt nähkö aamuruskon silmäripsiä,
Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
10 Ettei se sulkenut minun kohtuni ovea, ja ei kätkenyt onnettomuutta silmäini edestä.
Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
11 Miksi en minä kuollut äitini kohdussa? Miksi en minä läkähtynyt äitini kohdusta tultuani?
Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
12 Miksi he ovat ottaneet minun helmaansa? Miksi minä olen nisiä imenyt?
Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
13 Niin minä nyt makaisin, olisin alallani, lepäisin, ja minulla olis lepo.
Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
14 Maan kuningasten ja neuvojain kanssa, jotka heillensä rakentavat sitä mikä kylmillä on;
Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
15 Eli päämiesten kanssa, joilla kultaa on, ja joiden huoneet ovat täynnä hopiaa;
Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
16 Eli niinkuin keskensyntyneet kätketyt; ja en oliskaan: niinkuin nuoret lapset, jotka ei koskaan valkeutta nähneet.
Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
17 Siellä täytyy jumalattomain lakata väkivallastansa; siellä ovat ne levossa, jotka paljon vaivaa nähneet ovat;
Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
18 Siellä on vangeilla rauha muiden kanssa, ja ei kuule vaatian ääntä;
Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
19 Siellä ovat sekä pienet että suuret, ja palveliat vapaat isännistänsä:
Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
20 Miksi valkeus on annettu vaivaisille, ja elämä murheellisille sydämille?
Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
21 Niille, jotka odottavat kuolemaa, ja ei se tule, ja kaivaisivat sitä ennen kuin aarnihautaa?
Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
22 Niille, jotka kovin iloitsevat ja riemuitsevat, että he saisivat haudan?
Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
23 Ja sille miehelle, jonka tie kätketty on, ja hänen edestänsä Jumalalta peitetty?
Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
24 Sillä minun leipäni tykönä minä huokaan, ja minun parkuni vuodatetaan niinkuin vesi,
Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
25 Sillä jota minä pelkäsin, se tuli minun päälleni, ja mitä minä kartin, tapahtui minulle.
Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
26 Enkö minä ollut onnellinen? enkö minä ollut rauhassa? eikö minulla ollut hyvä lepo? ja nyt senkaltainen levottomuus tulee.
Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
