Jobin 29
1 Job puhui taas sananlaskunsa ja sanoi:
Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:
2 Ah jos minä olisin niinkuin entisinä kuukausina! niinä päivinä, joina Jumala minun kätki,
Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;
3 Koska hänen valkeutensa paisti minun pääni päälle, ja minä kävin pimeissä hänen valkeudessansa,
Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;
4 Niinkuin minä olin nuorena olessani; koska Jumalan salaisuus oli minun majani päällä;
Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;
5 Koska Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani, ja minun nuorukaiseni minun ympärilläni;
Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;
6 Koska minä pesin minun tieni voilla, ja kallio vuoti minulle öljy-ojat;
Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;
7 Koska minä menin kaupunin porteille, ja annoin valmistaa istuimeni kujille;
Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.
8 Kuin nuoret näkivät minun, niin he pakenivat, ja vanhat nousivat ja seisoivat minun edessäni,
Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.
9 Ylimmäiset lakkasivat puhumasta, ja panivat kätensä suunsa päälle,
Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.
10 Ruhtinasten ääni kätkeysi, ja heidän kielensä suun lakeen tarttui.
Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.
11 Sillä kenen korva minun kuuli, se kiitti minua onnelliseksi, ja jonka silmä minun näki, se todisti minusta.
Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;
12 Sillä minä autin köyhää, joka huusi, ja orpoa, jolla ei auttajaa ollut.
Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.
13 Niiden siunaus, jotka katoomallansa olivat, tuli minun päälleni; ja minä ilahutin leskein sydämen.
Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.
14 Vanhurskaus oli minun pukuni, jonka minä päälleni puin, ja minun oikeuteni oli minulle niinkuin hame ja kaunistus.
Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.
15 Minä olin sokian silmä ja ontuvan jalka.
Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.
16 Minä olin köyhäin isä, ja jonka asiaa en minä ymmärtänyt, sen minä visusti tutkin.
Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.
17 Minä särjin väärän syömähampaat, ja otin saaliin hänen hampaistansa,
I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.
18 Minä ajattelin: minä riuduin pesässäni, ja teen päiväni moneksi niinkuin sannan.
Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.
19 Minun juureni putkahti veden tykönä, ja kaste pysyi laihoni päällä.
Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.
20 Minun kunniallisuuteni uudistui minun edessäni, ja minun joutseni muuttui uudeksi minun kädessäni.
Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.
21 He kuulivat minua ja odottivat, ja vaikenivat minun neuvooni.
Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.
22 Minun sanani jälkeen ei yksikään enempää puhunut, ja minun puheeni tiukkui heidän päällensä.
Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.
23 He odottivat minua niinkuin sadetta, ja avasivat suunsa niinkuin ehtoosadetta vastaan.
Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.
24 Jos minä nauroin heidän puoleensa, ei he luottaneet sen päälle, eikä tahtoneet minua murheesen saattaa.
[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.
25 Kuin minä tulin heidän kokouksiinsa, niin minun täytyi istua ylimpänä: ja asuin niinkuin kuningas sotaväen keskellä, lohduttaissani murheellisia.
Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.
