Jobin 29

1 Job puhui taas sananlaskunsa ja sanoi:

Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

2 Ah jos minä olisin niinkuin entisinä kuukausina! niinä päivinä, joina Jumala minun kätki,

Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

3 Koska hänen valkeutensa paisti minun pääni päälle, ja minä kävin pimeissä hänen valkeudessansa,

Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

4 Niinkuin minä olin nuorena olessani; koska Jumalan salaisuus oli minun majani päällä;

Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

5 Koska Kaikkivaltias oli vielä minun kanssani, ja minun nuorukaiseni minun ympärilläni;

Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

6 Koska minä pesin minun tieni voilla, ja kallio vuoti minulle öljy-ojat;

Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 Koska minä menin kaupunin porteille, ja annoin valmistaa istuimeni kujille;

Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

8 Kuin nuoret näkivät minun, niin he pakenivat, ja vanhat nousivat ja seisoivat minun edessäni,

Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

9 Ylimmäiset lakkasivat puhumasta, ja panivat kätensä suunsa päälle,

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

10 Ruhtinasten ääni kätkeysi, ja heidän kielensä suun lakeen tarttui.

Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

11 Sillä kenen korva minun kuuli, se kiitti minua onnelliseksi, ja jonka silmä minun näki, se todisti minusta.

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

12 Sillä minä autin köyhää, joka huusi, ja orpoa, jolla ei auttajaa ollut.

Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

13 Niiden siunaus, jotka katoomallansa olivat, tuli minun päälleni; ja minä ilahutin leskein sydämen.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

14 Vanhurskaus oli minun pukuni, jonka minä päälleni puin, ja minun oikeuteni oli minulle niinkuin hame ja kaunistus.

W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

15 Minä olin sokian silmä ja ontuvan jalka.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

16 Minä olin köyhäin isä, ja jonka asiaa en minä ymmärtänyt, sen minä visusti tutkin.

Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

17 Minä särjin väärän syömähampaat, ja otin saaliin hänen hampaistansa,

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

18 Minä ajattelin: minä riuduin pesässäni, ja teen päiväni moneksi niinkuin sannan.

Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

19 Minun juureni putkahti veden tykönä, ja kaste pysyi laihoni päällä.

Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

20 Minun kunniallisuuteni uudistui minun edessäni, ja minun joutseni muuttui uudeksi minun kädessäni.

Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

21 He kuulivat minua ja odottivat, ja vaikenivat minun neuvooni.

Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

22 Minun sanani jälkeen ei yksikään enempää puhunut, ja minun puheeni tiukkui heidän päällensä.

Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

23 He odottivat minua niinkuin sadetta, ja avasivat suunsa niinkuin ehtoosadetta vastaan.

Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

24 Jos minä nauroin heidän puoleensa, ei he luottaneet sen päälle, eikä tahtoneet minua murheesen saattaa.

Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

25 Kuin minä tulin heidän kokouksiinsa, niin minun täytyi istua ylimpänä: ja asuin niinkuin kuningas sotaväen keskellä, lohduttaissani murheellisia.

Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.