Psalmaro 95

1 Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni ĝoje kriu al la rifuĝejo de nia helpo.

Venez, chantons à l'Éternel; jetons des cris de joie au rocher de notre salut.

2 Ni venu antaŭ Lian vizaĝon kun glorado, Per psalmoj ni ĝoje kriu al Li.

Présentons-nous à lui avec des louanges; offrons-lui nos joyeux cantiques.

3 Ĉar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Reĝo super ĉiuj dioj,

Car l'Éternel est un Dieu grand, il est un grand roi au-dessus de tous les dieux.

4 Kiu havas en Sia mano la profundaĵojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altaĵoj de la montoj;

C'est en sa main que sont les abîmes de la terre; à lui sont les sommets des montagnes.

5 Al kiu apartenas la maro, kaj Li ĝin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.

A lui appartient la mer, car il l'a faite, et ses mains ont formé la terre.

6 Venu, ni kliniĝu, ni ĵetu nin teren, Ni genuu antaŭ la Eternulo, nia Kreinto.

Venez, prosternons-nous, inclinons-nous; fléchissons les genoux devant l'Éternel qui nous a faits.

7 Ĉar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia paŝtejo kaj la ŝafoj de Lia mano. Hodiaŭ, se vi aŭskultas Lian voĉon,

Car il est notre Dieu, nous sommes le peuple qu'il fait paître et les brebis qu'il conduit.

8 Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,

Aujourd'hui, si vous entendez sa voix, n'endurcissez pas votre cœur comme à Mériba (Querelle), comme au jour de Massa (Tentation), dans le désert,

9 Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.

Où vos pères m'ont tenté et m'ont éprouvé, où ils ont aussi vu mes œuvres.

10 Kvardek jarojn Mi indignis kontraŭ tiu generacio, Kaj Mi diris: Ili estas popolo kun koro malĝusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;

Pendant quarante ans j'eus cette génération en dégoût, et je dis: C'est un peuple dont le cœur s'égare; ils n'ont point connu mes voies.

11 Tial Mi ĵuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.

Aussi je l'ai juré dans ma colère: S'ils entrent dans mon repos!