Psalmaro 91

1 Kiu loĝas sub la ŝirmo de la Plejaltulo, Tiu ripozas en la ombro de la Plejpotenculo.

Den, der sidder i den Højestes Skjul og dvæler i den Almægtiges Skygge,

2 Mi diras al la Eternulo: Mia rifuĝejo kaj mia fortikaĵo Estas Dio, kiun mi fidas.

siger til HERREN: Min Tilflugt, min Klippeborg, min Gud, paa hvem jeg stoler.

3 Ĉar Li savos vin de la reto de kaptisto, De la pereiga pesto.

Thi han frier dig fra Fuglefængerens Snare, fra ødelæggende Pest;

4 Per Siaj plumoj Li ŝirmos vin, Kaj sub Liaj flugiloj vi rifuĝos; Lia fideleco estas ŝildo kaj kiraso.

han dækker dig med sine Fjedre, under hans Vinger finder du Ly, hans Trofasthed er Skjold og Værge.

5 Ne timu la teruron de nokto, Nek sagon, kiu flugas tage,

Du frygter ej Nattens Rædsler, ej Pilen, der flyver om Dagen,

6 Nek peston, kiu iras en mallumo, Nek epidemion, kiu ekstermas tagmeze.

ej Pesten, der sniger i Mørke, ej Middagens hærgende Sot.

7 Ĉe via flanko falos milo, Kaj dek miloj ĉe via dekstra flanko; Sed vin ĝi ne tuŝos.

Falder end tusinde ved din Side, ti Tusinde ved din højre Haand, til dig naar det ikke hen;

8 Vi nur rigardos per viaj okuloj, Kaj vi vidos la redonon al la malvirtuloj.

du ser det kun med dit Øje, er kun Tilskuer ved de gudløses Straf;

9 Ĉar Vi, ho Eternulo, estas mia defendo! La Plejaltulon vi elektis kiel vian rifuĝejon.

(thi du, HERRE, er min Tilflugt) den Højeste tog du til Bolig.

10 Ne trafos vin malbono, Kaj frapo ne atingos vian tendon.

Der times dig intet ondt, dit Telt kommer Plage ej nær;

11 Ĉar al Siaj anĝeloj Li ordonis pri vi, Ke ili vin gardu sur ĉiuj viaj vojoj.

thi han byder sine Engle at vogte dig paa alle dine Veje;

12 Sur la manoj ili vin portos, Por ke vi ne falpuŝiĝu sur ŝtono per via piedo.

de skal bære dig paa deres Hænder, at du ikke skal støde din Fod paa nogen Sten;

13 Sur leonon kaj aspidon vi paŝos, Vi piedpremos leonidon kaj drakon.

du skal træde paa Slanger og Øgler, trampe paa Løver og Drager.

14 Ĉar li ekamis Min, tial Mi lin savos; Mi defendos lin, ĉar li konas Mian nomon.

»Da han klynger sig til mig, frier jeg ham ud, jeg bjærger ham, thi han kender mit Navn;

15 Li vokos Min, kaj Mi lin aŭskultos; Mi estos kun li en mizero; Mi lin liberigos kaj honoratigos.

kalder han paa mig, svarer jeg ham, i Trængsel er jeg hos ham, jeg frier ham og giver ham Ære;

16 Mi satigos lin per longa vivo, Kaj aperigos al li Mian helpon.

med et langt Liv mætter jeg ham og lader ham skue min Frelse!«