Psalmaro 81

1 Al la ĥorestro. Por la gitito. De Asaf. Laŭte kantu al Dio, nia forto; Ĝoje kriu al la Dio de Jakob.

Til Sangmesteren; til Githith; af Asaf.

2 Sonigu kanton, donu tamburinon, Ĉarman harpon, kaj psalteron.

Synger med Fryd for Gud, vor Styrke, raaber med Glæde for Jakobs Gud!

3 Muziku per korno en novmonato, Je la plenluno, en la tago de nia festo.

Istemmer Lovsang, og giver Trommen, den liflige Harpe med Psalteren hid!

4 Ĉar ĝi estas leĝo por Izrael Kaj ordono de la Dio de Jakob.

Blæser i Trompeten ved Nymaane, ved Fuldmaane, til vor Højtidsdag!

5 Li aranĝis ĝin kiel ateston por Jozef, Kiam Li eliris kontraŭ la landon Egiptan. Lingvon, kiun mi ne konas, mi aŭdis:

Thi den er en Skik i Israel, en Lov for Jakobs Gud.

6 Mi liberigis lian dorson de ŝarĝo, Liaj manoj liberiĝis de korboj.

Den satte han til et Vidnesbyrd i Josef, der han drog ud imod Ægyptens Land; jeg hørte en Røst, som jeg ikke kendte:

7 En la mizero vi vokis, kaj Mi vin helpis; Mi respondis al vi en mistera loko de tondro; Mi esploris vin ĉe la akvo de Malpaco. (Sela)

„Jeg tog Byrden bort fra hans Skuldre, hans Hænder bleve befriede fra Bærekurven.

8 Aŭdu, ho Mia popolo, Mi atestos al vi; Ho Izrael, se vi Min aŭskultus!

Du paakaldte i Nøden, og jeg udfriede dig; jeg bønhørte dig fra Tordenskyens Skjul, jeg prøvede dig ved Meriba Vande. (Sela)

9 Ne estu ĉe vi alia dio; Kaj ne adoru fremdan dion.

Hør, mit Folk! og jeg vil vidne imod dig; Israel! gid du vilde høre mig.

10 Mi estas la Eternulo, via Dio, Kiu elkondukis vin el la lando Egipta; Malfermu larĝe vian buŝon, kaj Mi ĝin plenigos.

Der skal ingen fremmed Gud være hos dig, og du skal ikke tilbede andre Folks Gud.

11 Sed Mia popolo ne aŭskultis Mian voĉon, Izrael ne obeis Min.

Jeg er Herren din Gud, som førte dig op fra Ægyptens Land; lad din Mund vidt op, og jeg vil fylde den.

12 Kaj Mi lasis ilin al la kaprico de ilia koro, Ke ili iru laŭ siaj intencoj.

Men mit Folk hørte ikke min Røst, og Israel vilde ikke tjene mig.

13 Ho, se Mia popolo aŭskultus Min, Se Izrael irus per Miaj vojoj!

Og jeg lod dem fare i deres Hjertes Stivhed; de vandrede efter deres egne Raad.

14 Rapide Mi faligus iliajn malamikojn, Kaj kontraŭ iliajn premantojn Mi direktus Mian manon.

Gid mit Folk vilde høre mig! gid Israel vilde vandre paa mine Veje!

15 La malamantoj de la Eternulo humiliĝus antaŭ Li, Kaj ilia bonstato estus eterna.

Da vilde jeg om et lidet ydmyge deres Fjender og vende min Haand imod deres Modstandere.

16 Kaj Mi manĝigus al ili grason de tritiko, Kaj Mi satigus vin per mielo el roko.

De, som hade Herren, skulde smigre for det, og deres Tid skulde vare evindelig. Og jeg skulde bespise det med den bedste Hvede, ja, jeg vilde mætte dig med Honning af en Klippe”.