Psalmaro 78
1 Instruo de Asaf. Atentu, ho mia popolo, mian instruon; Klinu vian orelon al la paroloj de mia buŝo.
Èuj, narode moj, nauk moj, prigni uho svoje k rijeèima usta mojih.
2 Mi malfermos per sentenco mian buŝon; Mi eldiros enigmojn el tempo antikva.
Otvoram za prièu usta svoja, kazaæu stare pripovijetke.
3 Kion ni aŭdis kaj sciiĝis, Kion rakontis al ni niaj patroj,
Što slušasmo i doznasmo, i što nam kazivaše oci naši,
4 Tion ni ne kaŝos antaŭ iliaj infanoj, Rakontante al venonta generacio la gloron de la Eternulo, Kaj Lian potencon, kaj Liajn miraklojn, kiujn Li faris.
Neæemo zatajiti od djece njihove, naraštaju poznom javiæemo slavu Gospodnju i silu njegovu i èudesa koja je uèinio.
5 Li starigis ateston en Jakob, Kaj en Izrael Li fiksis leĝon, Pri kiu Li ordonis al niaj patroj, Ke ili sciigu ĝin al siaj infanoj,
Svjedoèanstvo podiže u Jakovu, i u Izrailju postavi zakon, koji dade ocima našim da ga predadu djeci svojoj;
6 Por ke sciu estonta generacio, la infanoj, kiuj naskiĝos, Ili leviĝu kaj rakontu al siaj infanoj.
Da bi znao potonji naraštaj, djeca koja æe se roditi, pa i oni da bi kazivali svojoj djeci
7 Ili metu sian fidon sur Dion, Kaj ili ne forgesu la farojn de Dio, Kaj ili plenumu Liajn ordonojn;
Da polažu na Boga nadanje svoje, i ne zaboravljaju djela Božijih, i zapovijesti njegove da drže;
8 Kaj ili ne estu, kiel iliaj patroj, Generacio ribela kaj perfida, Generacio, kiu ne estis firma per sia koro, Nek fidela al Dio per sia spirito.
I da ne budu kao oci njihovi, rod nevaljao i uporan, rod koji ne bješe tvrd srcem svojim, niti vjeran Bogu duhom svojim.
9 La filoj de Efraim, armitaj, portantaj pafarkon, Turniĝis malantaŭen en tago de batalo;
Sinovi Jefremovi naoružani, koji strijeljaju iz luka, vratiše se natrag, kad bijaše boj.
10 Ili ne plenumis la interkonsenton de Dio, Kaj rifuzis sekvi Lian instruon;
Ne saèuvaše zavjeta Božijega, i po zakonu njegovu ne htješe hoditi.
11 Kaj ili forgesis Liajn farojn, Kaj Liajn miraklojn, kiujn Li aperigis al ili.
Zaboraviše djela njegova, i èudesa, koja im je pokazao,
12 Antaŭ iliaj patroj Li faris miraklojn En la lando Egipta, sur la kampo Coan.
Kako pred ocima njihovijem uèini èudesa u zemlji Misirskoj, na polju Soanu;
13 Li fendis la maron kaj pasigis ilin, Kaj starigis la akvon kvazaŭ muron;
Razdvoji more, i provede ih, od vode naèini zid;
14 Kaj Li kondukis ilin tage en nubo Kaj la tutan nokton en la lumo de fajro;
I vodi ih danju oblakom, i svu noæ svijetlijem ognjem;
15 Li fendis ŝtonojn en la dezerto, Kaj trinkigis ilin kvazaŭ el granda abismo;
Raskida stijene u pustinji, i poji ih kao iz velike bezdane;
16 Li eligis riveretojn el roko, Kaj fluigis akvon kiel riverojn.
Izvodi potoke iz kamena, i vodi vodu rijekama.
17 Sed ili plue pekis antaŭ Li, Ĉagrenis la Plejaltulon en la dezerto;
Ali oni još jednako griješiše njemu, i gnjeviše višnjega u pustinji.
18 Kaj ili incitis Dion en sia koro, Petante manĝon pro sia kaprico;
I kušaše Boga u srcu svom, ištuæi (jela) po volji svojoj,
19 Kaj ili parolis kontraŭ Dio, Kaj diris: Ĉu Dio povas kovri tablon en la dezerto?
I vikaše na Boga, i rekoše: “može li Bog zgotoviti trpezu u pustinji?
20 Jen Li frapis rokon, Kaj verŝiĝis akvo kaj ekfluis riveroj: Ĉu Li povas ankaŭ panon doni? Ĉu Li pretigos ankaŭ viandon por Sia popolo?
Evo! on udari u kamen, i poteèe voda, i rijeke ustadoše; može li i hljeba dati? hoæe li i mesa postaviti narodu svojemu?”
21 Tial la Eternulo, aŭdinte, flamiĝis; Kaj fajro ekbrulis kontraŭ Jakob, Kaj leviĝis kolero kontraŭ Izrael;
Gospod èu i razljuti se, i oganj se razgorje na Jakova, i gnjev se podiže na Izrailja.
22 Ĉar ili ne kredis je Dio Kaj ne fidis Lian savon.
Jer ne vjerovaše Bogu i ne uzdaše se u pomoæ njegovu.
23 Kaj Li ordonis el supre al la nuboj, Kaj Li malfermis la pordojn de la ĉielo;
Tada zapovjedi oblacima odozgo, i otvori vrata nebeska,
24 Kaj Li pluvigis al ili manaon, por manĝi, Kaj Li donis al ili ĉielan grenon.
I pusti, te im podaždje mana za jelo, i hljeb nebeski dade im.
25 Panon de potenculoj ĉiu manĝis; Li sendis al ili manĝon satege.
Hljeba anðelskoga jeðaše èovjek; posla im (jela) do sitosti.
26 Li kurigis tra la ĉielo venton orientan, Kaj per Sia forto Li aperigis venton sudan;
Pusti nebom ustoku, i navede silom svojom jug;
27 Kaj Li pluvigis sur ilin viandon kiel polvon, Kaj flugilajn birdojn kiel apudmaran sablon;
I kao prahom zasu ih mesom, i kao pijeskom morskim pticama krilatim;
28 Kaj Li faligis ĉion mezen de ilia tendaro, Ĉirkaŭe de iliaj loĝejoj.
Pobaca ih sred okola njihova, oko šatora njihovijeh.
29 Kaj ili manĝis kaj tre satiĝis; Kaj Li venigis al ili tion, kion ili deziris.
I najedoše se i dade im što su željeli.
30 Sed kiam ili ankoraŭ ne forlasis sian deziron Kaj ilia manĝaĵo estis ankoraŭ en ilia buŝo,
Ali ih još i ne proðe želja, još bješe jelo u ustima njihovijem,
31 La kolero de Dio venis sur ilin Kaj mortigis la plej eminentajn el ili, Kaj la junulojn de Izrael ĝi faligis.
Gnjev se Božji podiže na njih i pomori najjaèe meðu njima, i mladiæe u Izrailju pobi.
32 Malgraŭ ĉio ĉi tio ili plue ankoraŭ pekis Kaj ne kredis je Liaj mirakloj.
Preko svega toga još griješiše, i ne vjerovaše èudesima njegovijem.
33 Kaj Li finigis iliajn tagojn en vanteco Kaj iliajn jarojn en teruro.
I pusti, te dani njihovi prolaziše uzalud, i godine njihove u strahu.
34 Kiam Li estis mortiganta ilin, tiam ili Lin ekserĉis, Returniĝis kaj fervore vokis Dion;
Kad ih ubijaše, onda pritjecahu k njemu, i obraæahu se i iskahu Boga;
35 Kaj ili rememoris, ke Dio estas ilia fortikaĵo Kaj Dio la Plejalta estas ilia Liberiganto.
I pominjahu da je Bog obrana njihova, i višnji izbavitelj njihov.
36 Sed ili flatis al Li per sia buŝo, Kaj per sia lango ili mensogis al Li;
Laskahu mu ustima svojima, i jezikom svojim lagahu mu.
37 Ĉar ilia koro ne estis firma al Li, Kaj ili ne estis fidelaj en Lia interligo.
A srce njihovo ne bješe njemu vjerno, i ne bijahu tvrdi u zavjetu njegovu.
38 Tamen Li, favorkora, pardonas pekon, kaj Li ne pereigas, Kaj Li ofte forklinis Sian koleron, Kaj Li ne eligis Sian tutan furiozon.
Ali on bješe milostiv, i pokrivaše grijeh, i ne pomori ih, èesto ustavljaše gnjev svoj, i ne podizaše sve jarosti svoje.
39 Kaj Li rememoris, ke ili estas karno, Vento, kiu iras kaj ne revenas.
Opominjaše se da su tijelo, vjetar, koji prolazi i ne vraæa se.
40 Kiom da fojoj ili ĉagrenis Lin en la dezerto Kaj indignigis Lin en la stepo!
Koliko ga puta rasrdiše u pustinji, i uvrijediše u zemlji gdje se ne živi!
41 Ripete ili incitadis Dion Kaj provokis la Sanktulon de Izrael.
Sve nanovo kušaše Boga, i sveca Izrailjeva dražiše.
42 Ili ne rememoris Lian manon, La tagon, en kiu Li liberigis ilin de premanto,
Ne sjeæaše se ruke njegove i dana, u koji ih izbavi iz nevolje,
43 Kiam Li faris en Egiptujo Siajn signojn Kaj Siajn miraklojn sur la kampo Coan;
U koji uèini u Misiru znake svoje i èudesa svoja na polju Soanu;
44 Kiam Li ŝanĝis en sangon iliajn riverojn kaj torentojn, Ke ili ne povis trinki.
I provrže u krv rijeke njihove i potoke njihove, da ne mogoše piti.
45 Li sendis sur ilin insektojn, kiuj ilin manĝis, Kaj ranojn, kiuj ilin pereigis;
Posla na njih bubine da ih kolju, i žabe da ih more.
46 Iliajn produktojn de la tero Li fordonis al vermoj Kaj ilian laboron al akridoj;
Ljetinu njihovu dade crvu, i muku njihovu skakavcima.
47 Per hajlo Li batis iliajn vinberojn, Kaj iliajn sikomorojn per frosto;
Vinograde njihove pobi gradom, i smokve njihove slanom.
48 Li elmetis al hajlo iliajn brutojn, Kaj iliajn paŝtatarojn al fulmo;
Gradu predade stoku njihovu, i stada njihova munji.
49 Li sendis sur ilin Sian flamantan koleron, Furiozon, malbenon, kaj mizeron, Taĉmenton da malbonaj anĝeloj.
Posla na njih ognjeni gnjev svoj, jarost, srdnju i mržnju, èetu zlijeh anðela.
50 Li donis liberan vojon al Sia kolero, Ne ŝirmis kontraŭ la morto ilian animon, Kaj ilian vivon Li transdonis al pesto;
Ravni stazu gnjevu svojemu, ne èuva duša njihovijeh od smrti, i život njihov predade pomoru.
51 Li mortigis ĉiun unuenaskiton en Egiptujo, La komencajn fortojn en la tendoj de Ĥam.
Pobi sve prvence u Misiru, prvi porod po kolibama Hamovijem.
52 Kaj Li kondukis kiel ŝafojn Sian popolon, Kaj Li kondukis ilin kiel paŝtataron tra la dezerto;
I povede narod svoj kao ovce, i vodi ih kao stado preko pustinje.
53 Li kondukis ilin en sendanĝereco, kaj ili ne timis, Kaj iliajn malamikojn kovris la maro;
Vodi ih pouzdano, i oni se ne bojaše, a neprijatelje njihove zatrpa more.
54 Kaj Li venigis ilin al Sia sankta limo, Al tiu monto, kiun akiris Lia dekstra mano;
I dovede ih na mjesto svetinje svoje, na ovu goru, koju zadobi desnica njegova.
55 Li forpelis antaŭ ili popolojn, Lote disdonis ilian heredon, Kaj loĝigis en iliaj tendoj la tribojn de Izrael.
Odagna ispred lica njihova narode; ždrijebom razdijeli njihovo dostojanje, i po šatorima njihovijem naseli koljena Izrailjeva.
56 Sed ili incitis kaj ĉagrenis Dion la Plejaltan, Kaj Liajn leĝojn ili ne observis;
Ali oni kušaše i srdiše Boga višnjega i uredaba njegovijeh ne saèuvaše.
57 Ili defalis kaj perfidiĝis, kiel iliaj patroj, Returniĝis, kiel malfidinda pafarko;
Odustaše i odvrgoše se, kao i oci njihovi, slagaše kao rðav luk.
58 Ili kolerigis Lin per siaj altaĵoj, Kaj per siaj idoloj ili Lin incitis.
Uvrijediše ga visinama svojim, i idolima svojim razdražiše ga.
59 Dio aŭdis kaj flamiĝis, Kaj forte ekindignis kontraŭ Izrael;
Bog èu i razgnjevi se i rasrdi se na Izrailja veoma.
60 Li forlasis Sian loĝejon en Ŝilo, La tendon, en kiu Li loĝis inter la homoj;
Ostavi naselje svoje u Silomu, šator, u kojem življaše s ljudma.
61 Kaj Li fordonis en malliberecon Sian forton, Kaj Sian majeston en la manon de malamiko;
I opravi u ropstvo slavu svoju, i krasotu svoju u ruke neprijateljeve.
62 Kaj Li elmetis al glavo Sian popolon, Kaj kontraŭ Sia heredo Li flamiĝis.
I predade maèu narod svoj, i na dostojanje svoje zaplamtje se.
63 Ĝiajn junulojn formanĝis fajro, Kaj ĝiaj junulinoj ne estis prikantataj;
Mladiæe njegove jede oganj, i djevojkama njegovijem ne pjevaše svatovskih pjesama;
64 Ĝiaj pastroj falis de glavo, Kaj ĝiaj vidvinoj ne ploris.
Sveštenici njegovi padaše od maèa, i udovice njegove ne plakaše.
65 Sed mia Sinjoro vekiĝis kiel dormanto, Kiel fortulo, vigligita de vino.
Najposlije kao iza sna probudi se Gospod, prenu se kao junak kad se napije vina.
66 Kaj Li batis ĝiajn malamikojn malantaŭen: Eternan malhonoron Li donis al ili.
I pobi neprijatelje svoje s leða, vjeènoj sramoti predade ih.
67 Kaj Li malŝatis la tendon de Jozef, Kaj la tribon de Efraim Li ne elektis;
I ne htje šatora Josifova, i koljena Jefremova ne izabra.
68 Sed Li elektis la tribon de Jehuda, La monton Cion, kiun Li ekamis;
Nego izabra koljeno Judino, goru Sion, koja mu omilje.
69 Kaj Li konstruis Sian sanktejon kiel monton, Kaj kiel la teron Li fortikigis ĝin por ĉiam.
I sagradi svetinju svoju kao gornje svoje stanove, i kao zemlju utvrdi je dovijeka.
70 Kaj Li elektis Davidon, Sian sklavon, Kaj Li prenis lin el la staloj de ŝafoj.
I izabra Davida slugu svojega, i uze ga od torova ovèijih,
71 De apud la ŝafinoj Li venigis lin, Por paŝti Lian popolon Jakob kaj Lian heredon Izrael.
I od dojilica dovede ga da pase narod njegov, Jakova, i našljedstvo njegovo, Izrailja.
72 Kaj li paŝtis ilin laŭ la fideleco de sia koro, Kaj per lertaj manoj li ilin kondukis.
I on ih pase èistijem srcem, i vodi ih mudrijem rukama.
