Psalmaro 49
1 Al la ĥorestro. De la Koraĥidoj. Psalmo. Aŭskultu ĉi tion, ĉiuj popoloj; Atentu, ĉiuj loĝantoj de la mondo,
Au maître-chantre. — Psaume des enfants de Coré. O peuples, écoutez tous; Prêtez tous l'oreille, habitants du monde,
2 Kaj altrangulo kaj malaltrangulo, Riĉulo kaj malriĉulo kune.
Enfants du peuple et enfants des grands, Le riche aussi bien que le pauvre!
3 Mia buŝo diros saĝaĵon, Kaj la penso de mia koro prudentaĵon.
Ma bouche prononcera des paroles sages: Les pensées de mon coeur sont pleines de sens.
4 Mi klinos mian orelon al sentenco; Sur harpo mi esprimos mian enigmon.
Je prêterai l'oreille aux sentences qu'il m'inspire; J'expliquerai mon énigme au son de la harpe.
5 Kial mi devus timi en tagoj de malbono, Kiam min ĉirkaŭas la malboneco de miaj persekutantoj,
Pourquoi aurais-je peur aux jours de l'infortune, Quand la méchanceté de mes adversaires m'environne?
6 Kiuj fidas sian potencon Kaj fanfaronas per sia granda riĉeco?
Ils se confient en leurs biens; Ils se glorifient de la grandeur de leurs richesses.
7 Fraton tute ne liberigos homo, Nek donos al Dio elaĉeton por li
Mais l'homme ne saurait racheter son frère, Ni payer à Dieu sa rançon:
8 (Multekosta estus la elaĉeto de ilia animo, Kaj neniam tio estos),
Le rachat d'une âme est trop cher; On ne saurait en payer le prix!
9 Ke li restu viva eterne, Ke li ne vidu la tombon.
Ils ne vivront pas toujours; Ils n'éviteront pas la vue du tombeau;
10 Oni ja vidas, ke saĝuloj mortas, Kaj ankaŭ malsaĝulo kaj sensciulo pereas Kaj lasas al aliaj sian havon.
Oui, ils le verront! Les sages meurent; Le fou et l'insensé périssent également, Et ils laissent leurs biens à d'autres.
11 Ilia deziro estas, ke iliaj domoj ekzistu por ĉiam, Kaj iliaj loĝejoj de generacio al generacio; Ili nomas siajn bienojn laŭ siaj nomoj.
Ils pensent que leurs maisons dureront éternellement, Que leurs demeures subsisteront d'âge en âge; Et ils donnent leurs noms à leurs terres.
12 Sed homo ne restas longe en honoro; Li egaliĝas al bruto buĉota.
Mais l'homme, même le plus opulent, n'a point de durée; Il est semblable aux bêtes vouées à la destruction.
13 Tia estas ilia vojo, ilia espero, Kaj iliaj posteuloj aprobas ilian opinion. (Sela)
La voie qu'ils suivent est celle de la folie: Pourtant, ceux qui viennent après eux Approuvent leurs discours. (Pause)
14 Kiel ŝafoj ili estos metataj en Ŝeolon; La morto ilin paŝtos; Kaj matene virtuloj ilin ekposedos, Kaj ilia bildo pereos en Ŝeol, perdinte loĝejon. (Sheol h7585)
Ils sont poussés vers le Séjour des morts comme un troupeau; La mort les conduit comme un berger. Quand vient le matin, les justes les foulent aux pieds; Leur beauté disparaîtra dans le tombeau! Ils n'auront pas d'autre demeure! (Sheol h7585)
Mais Dieu délivrera mon âme de l'étreinte du Séjour des morts; Car il me prendra sous sa garde. (Sheol h7585)
16 Ne timu, kiam homo riĉiĝas, Kiam grandiĝas la gloro de lia domo.
Ne crains point, quand un homme s'enrichit, Quand l'opulence de sa maison s'accroît.
17 Ĉar mortante li nenion prenos; Ne iros post li malsupren lia honoro.
Car, en mourant, il n'emportera rien; Son opulence ne le suivra pas dans la tombe.
18 Ĉar kvankam li ĝuigas sian animon dum sia vivado, Kaj oni vin laŭdas por tio, ke vi faras al vi bone,
Tu as beau te proclamer heureux pendant ta vie, Ou t'attirer des louanges pour les joies que tu as en partage.
19 Tamen li iros al la generacio de siaj patroj, Kiuj neniam vidos lumon.
Tu t'en iras pourtant vers la génération de tes pères. Qui ne reverront jamais la lumière.
20 Homo, kiu estas en honoro, sed ne havas prudenton, Estas egala al bruto buĉota.
L'homme, même le plus opulent, qui n'a point d'intelligence, Est semblable aux bêtes vouées à la destruction!
