Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Nedir uluslar arasındaki bu kargaşa, Neden boş düzenler kurar bu halklar?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Dünyanın kralları saf bağlıyor, Hükümdarlar birleşiyor RAB'be ve meshettiği krala karşı.

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

“Koparalım onların kayışlarını” diyorlar, “Atalım üzerimizden bağlarını.”

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Göklerde oturan Rab gülüyor, Onlarla eğleniyor.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Sonra öfkeyle uyarıyor onları, Gazabıyla dehşete düşürüyor

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

Ve, “Ben kralımı Kutsal dağım Siyon'a oturttum” diyor.

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

RAB'bin bildirisini ilan edeceğim: Bana, “Sen benim oğlumsun” dedi, “Bugün ben sana baba oldum.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Dile benden, miras olarak sana ulusları, Mülk olarak yeryüzünün dört bucağını vereyim.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Demir çomakla kıracaksın onları, Çömlek gibi parçalayacaksın.”

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Ey krallar, akıllı olun! Ey dünya önderleri, ders alın!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

RAB'be korkuyla hizmet edin, Titreyerek sevinin.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Oğulu öpün ki öfkelenmesin, Yoksa izlediğiniz yolda mahvolursunuz. Çünkü öfkesi bir anda alevleniverir. Ne mutlu O'na sığınanlara!