Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Zašto se bune narodi i plemena pomišljaju zaludne stvari?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Ustaju carevi zemaljski, i knezovi se skupljaju na Gospoda i na pomazanika njegova.

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

“Raskinimo sveze njihove i zbacimo sa sebe jaram njihov.”

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Onaj, što živi na nebesima, smije se, Gospod im se potsmijeva.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Pa im govori u gnjevu svojem i jarošæu svojom zbunjuje ih:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

“Ja sam pomazao cara svojega na Sionu, na svetoj gori svojoj.”

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Kazaæu naredbu Gospodnju; on reèe meni: “ti si sin moj, ja te sad rodih.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Išti u mene, i daæu ti narode u našljedstvo, i krajeve zemaljske tebi u državu.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Udariæeš ih gvozdenom palicom; razbiæeš ih kao lonèarski sud.”

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Sad, carevi, orazumite se; nauèite se sudije zemaljske!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Služite Gospodu sa strahom, i radujte se s trepetom.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Poštujte sina, da se ne razgnjevi, i vi ne izginete na putu svome; jer æe se gnjev njegov brzo razgorjeti. Blago svjema koji se u nj uzdaju!