Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Perché le genti congiurano perché invano cospirano i popoli?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Insorgono i re della terra e i principi congiurano insieme contro il Signore e contro il suo Messia:

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

«Spezziamo le loro catene, gettiamo via i loro legami».

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Se ne ride chi abita i cieli, li schernisce dall'alto il Signore.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Egli parla loro con ira, li spaventa nel suo sdegno:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

«Io l'ho costituito mio sovrano sul Sion mio santo monte».

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Annunzierò il decreto del Signore. Egli mi ha detto: «Tu sei mio figlio, io oggi ti ho generato.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Chiedi a me, ti darò in possesso le genti e in dominio i confini della terra.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Le spezzerai con scettro di ferro, come vasi di argilla le frantumerai».

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

E ora, sovrani, siate saggi istruitevi, giudici della terra;

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

servite Dio con timore e con tremore esultate;

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

che non si sdegni e voi perdiate la via. Improvvisa divampa la sua ira. Beato chi in lui si rifugia.