Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Miért csődültek a népek, és gondolnak hiábavalót a nemzetek,

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

összeállanak a föld királyai, és együtt tanakodnak a fejedelmek az Örökkévaló és az ő fölkentje ellen?

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

Szakítsuk szét kötelékeiket, s vessük le magunkról bilincseiket!

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Az égben trónoló nevet, az Úr gúnyolódik rajtuk,

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

akkor beszél hozzájuk haragjában és hevében megrettenti őket:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

Hisz én iktattam be királyomat Cziónon, az én szent hegyemen. –

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Hadd adok hírt törvényről! Az Örökkévaló szólt hozzám: fiam vagy, én ma szülőd lettem.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Kérj tőlem, s majd adok nemzeteket birtokodul s tulajdonodul a földnek végeit;

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

majd megtöröd őket vaspálczával, mint a fazekasedényt szétzúzod őket!

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Most tehát királyok, térjetek észre, okuljatok, földnek birái;

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

szolgáljátok az Örökkévalót félelemben és ujjongjatok remegés közt.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Hódoljatok a fiúnak, nehogy haragudjék s elvesznétek az úton; mert kevés híján felgyúl a haragja. Boldogok mind, kik benne keresnek menedéket!