Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Warum toben die Heiden und reden die Völker vergeblich?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Die Könige der Erde stehen zusammen, und die Fürsten verabreden sich wider den HERRN und wider seinen Gesalbten:

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

«Wir wollen ihre Bande zerreißen und ihre Fesseln von uns werfen!»

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Der im Himmel thront, lacht, der HERR spottet ihrer.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Dann wird er zu ihnen reden in seinem Zorn und sie schrecken mit seinem Grimm:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

«Ich habe meinen König eingesetzt auf Zion, meinem heiligen Berge!»

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Ich will erzählen vom Ratschluß des HERRN; er hat zu mir gesagt: «Du bist mein Sohn, heute habe ich dich gezeugt

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Heische von mir, so will ich dir die Nationen zum Erbe geben und die Enden der Erde zu deinem Eigentum.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Du sollst sie mit eisernem Zepter zerschmettern, wie Töpfergeschirr sie zerschmeißen!»

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

So nehmet nun Verstand an, ihr Könige, und lasset euch warnen, ihr Richter der Erde!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Dienet dem HERRN mit Furcht und frohlocket mit Zittern.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Küsset den Sohn, daß er nicht zürne und ihr nicht umkommet auf dem Wege; denn wie leicht kann sein Zorn entbrennen! Wohl allen, die sich bergen bei ihm!