Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Was soll das Toben der Völker und das eitle Sinnen der Völkerschaften?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Die Könige der Erde rotten sich zusammen, und die Fürsten halten Rat miteinander gegen den HERRN und den von ihm Gesalbten:

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

»Laßt uns zerreißen ihre Bande und von uns werfen ihre Fesseln!«

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Der im Himmel thront, der lacht, der Allherr spottet ihrer.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Dann aber wird er zu ihnen reden in seinem Zorn und sie schrecken in seinem Ingrimm:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

»Habe ich doch meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem heiligen Berge!« –

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Laßt mich kundtun den Ratschluß des HERRN! Er hat zu mir gesagt: »Mein Sohn bist du; ich selbst habe heute dich gezeugt.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Fordre von mir, so gebe ich dir die Völker zum Erbe und dir zum Besitz die Enden der Erde.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Du sollst sie mit eiserner Keule zerschmettern, wie Töpfergeschirr sie zerschlagen!« –

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

So nehmt denn Klugheit an, ihr Könige, laßt euch warnen, ihr Richter der Erde!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Dienet dem HERRN mit Furcht und jubelt ihm zu mit Zittern!

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Küsset den Sohn, auf daß er nicht zürne und ihr zugrunde geht auf eurem Wege! denn leicht entbrennt sein Zorn. Wohl allen, die bei ihm sich bergen!