Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Warum toben die Völker, und sinnen die Nationen Vergebliches?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Die Könige der Erde treten auf, und die Fürsten ratschlagen miteinanderwider Jahwe und seinen Gesalbten.

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

“Laßt uns ihre Fesseln zerreißen und ihre Stricke von uns werfen!”

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Der im Himmel thronet, lacht; der Herr spottet ihrer.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Dann redet er zu ihnen in seinem Zorn und in seinem Grimme schreckt er sie.

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

“Habe doch ich meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem Heiligen Berge!”

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Laßt mich Kunde geben von einem Beschluß: Jahwe sprach zu mir: Du bist mein Sohn; ich habe dich heute gezeugt!

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Heische von mir, so will ich dir die Völker zum Erbe geben und die Enden der Erde zum Eigentum!

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Mit eisernem Stabe magst du sie zerschmettern, wie Töpfergefäß sie zertrümmern.

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Nun denn, ihr Könige, handelt klug! Laßt euch warnen, ihr Richter auf Erden!

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Dienet Jahwe voll Furcht und jubelt unter Zittern.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Küsset den Sohn, damit er nicht zürne, und euer Weg euch ins Verderben führt. Denn leicht könnte sein Zorn entbrennen; wohl allen, die bei ihm Zuflucht suchen!