Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Miksi pakanat kiukuitsevat, ja kansat turhia ajattelevat?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Maan kuninkaat hankitsevat itseänsä, ja päämiehet keskenänsä neuvoa pitävät Herraa ja hänen voideltuansa vastaan.

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

Katkaiskaamme heidän siteensä, ja heittäkäämme meistä pois heidän köytensä.

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Mutta joka taivaissa asuu, nauraa heitä: Herra pilkkaa heitä.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Kerran hän puhuu heille vihoissansa, ja hirmuisuudessansa peljättää heitä.

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

Mutta minä asetin kuninkaani Zioniin, pyhälle vuorelleni.

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Minä tahdon saarnata senkaltaisesta säädystä, josta Herra minulle sanoi: Sinä olet minun poikani, tänäpänä minä sinun synnytin.

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Ano minulta, niin minä annan pakanat perinnökses ja maailman ääret omakses.

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

Sinun pitää särkemän heitä rautaisella valtikalla, ja niinkuin savisen astian heitä murentaman.

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Nyt te kuninkaat, siis ymmärtäkäät, ja te maan tuomarit, antakaat teitänne kurittaa.

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

Palvelkaat Herraa pelvossa, ja iloitkaat vavistuksessa.

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Antakaat suuta pojalle, ettei hän vihastuisi, ja te hukkuisitte tiellä; sillä hänen vihansa syttyy pian. Mutta autuaat ovat kaikki ne, jotka häneen uskaltavat.