Psalmaro 147
1 Haleluja! Ĉar estas bone kanti al nia Dio, Ĉar agrabla estas la glorkantado.
Chvalte Hospodina, nebo dobré jest zpívati žalmy Bohu našemu, nebo rozkošné jest, a ozdobná jest chvála.
2 La Eternulo konstruas Jerusalemon, La elpelitojn de Izrael Li kolektas.
Stavitel Jeruzaléma Hospodin, rozptýlený lid Izraelský shromažďuje,
3 Li sanigas la korprematojn Kaj bandaĝas iliajn vundojn.
Kterýž uzdravuje skroušené srdcem, a uvazuje bolesti jejich,
4 Li kalkulas la stelojn, Kaj al ili ĉiuj Li donas nomojn.
Kterýž sčítá počet hvězd, a každé z nich ze jména povolává.
5 Granda estas nia Sinjoro kaj tre forta; Lia saĝo estas nemezurebla.
Velikýť jest Pán náš, a nesmírný v síle; rozumnosti jeho není počtu.
6 La Eternulo altigas la humilulojn; Sed la malvirtulojn Li malaltigas ĝis la tero.
Pozdvihuje pokorných Hospodin, ale bezbožné snižuje až k zemi.
7 Kantu al la Eternulo gloradon, Muziku al nia Dio per harpo.
Zpívejte Hospodinu s díkčiněním, zpívejte žalmy Bohu našemu na citaře,
8 Li kovras la ĉielon per nuboj, Pretigas por la tero pluvon, Kreskigas sur la montoj herbon.
Kterýž zastírá nebesa hustými oblaky, nastrojuje zemi déšť, a vyvodí trávu na horách.
9 Li donas al la bruto ĝian nutraĵon, Kaj al la korvidoj, kiuj krias.
Kterýž dává hovadům potravu jejich, i mladým krkavcům, kteříž volají k němu.
10 Ne la forton de ĉevalo Li ŝatas; Ne la femuroj de homo al Li plaĉas:
Nemáť v síle koně zalíbení, aniž se kochá v lejtkách muže udatného.
11 Plaĉas al la Eternulo Liaj timantoj, Kiuj fidas Lian bonecon.
Líbost má Hospodin v těch, kteříž se ho bojí, a kteříž doufají v milosrdenství jeho.
12 Laŭdu, ho Jerusalem, la Eternulon; Gloru vian Dion, ho Cion.
Chval, Jeruzaléme, Hospodina, chval Boha svého, Sione.
13 Ĉar Li fortikigis la riglilojn en viaj pordegoj, Li benis viajn filojn interne de vi.
Nebo on utvrzuje závory bran tvých, požehnání udílí synům tvým u prostřed tebe.
14 Li donas pacon al viaj limoj, Li satigas vin per la plej bona el la tritiko.
On působí v končinách tvých pokoj, a bělí pšeničnou nasycuje tě.
15 Li sendas Sian ordonon al la tero; Tre rapide kuras Lia vorto.
On když vysílá na zemi rozkaz svůj, velmi rychle k vykonání běží slovo jeho.
16 Li donas neĝon kiel lanon, Li ŝutas prujnon kiel cindron.
Onť dává sníh jako vlnu, jíním jako popelem posýpá.
17 Li ĵetas Sian glacion kiel pecojn; Kiu kontraŭstaros al Lia frosto?
Hází ledem svým jako skyvami; před zimou jeho kdo ostojí?
18 Li sendas Sian vorton, kaj ĉio degelas; Li blovas per Sia vento, kaj ekfluas akvo.
Vysílaje slovo své, rozpouští je; hned jakž povane větrem svým, anť tekou vody.
19 Li sciigas al Jakob Sian vorton, Siajn leĝojn kaj decidojn al Izrael.
Zvěstuje slovo své Jákobovi, ustanovení svá a soudy své Izraelovi.
20 Tiel Li ne faras al iu alia popolo; Kaj Liajn decidojn ili ne scias. Haleluja!
Neučinilť tak žádnému národu, a protož soudů jeho nepoznali. Halelujah.
