Psalmaro 139
1 Al la ĥorestro. Psalmo de David. Ho Eternulo, Vi min esploras kaj min konas.
En Psalm Davids, till att föresjunga. Herre, du utransakar mig, och känner mig.
2 Vi scias, kiam mi sidas kaj kiam mi leviĝas; Vi komprenas mian penson de malproksime.
Ehvad jag sitter eller uppstår, vetst du det; du förstår mina tankar fjerran.
3 Kiam mi iras kaj kiam mi ripozas, Vi estas ĉirkaŭ mi, Kaj ĉiujn miajn vojojn Vi konas.
Ehvad jag går, eller ligger, så äst du omkring mig, och ser alla mina vägar.
4 Ĉar antaŭ ol troviĝas vorto sur mia lango, Jen, ho Eternulo, Vi ĉion jam scias.
Ty si, det är intet ord på mine tungo, det du, Herre, icke allt vetst.
5 De malantaŭe kaj de antaŭe Vi ĉirkaŭbaris min Kaj metis sur min Vian manon.
Du skaffar hvad jag både förr och efter gör, och håller dina hand öfver mig.
6 Mirinda estas por mi tia sciado, tro alta; Mi ĝin ne povas kompreni.
Sådana kunskap är mig för underlig, och för hög; jag kan icke begripat.
7 Kien mi iros for de Via spirito? Kaj kien mi kuros for de Via vizaĝo?
Hvart skall jag gå för dinom anda? Och hvart skall jag fly för ditt ansigte?
Fore jag upp i himmelen, så äst du der. Bäddade jag åt mig i helvete, si, så äst du ock der. (Sheol h7585)
9 Ĉu mi okupos la flugilojn de la matenruĝo, Ĉu mi loĝiĝos sur la rando de la maro:
Toge jag morgonrodnans vingar, och blefve ytterst i hafvet,
10 Ankaŭ tie Via mano min kondukos, Kaj Via dekstra mano min tenos.
Så skulle dock din hand der föra mig, och din högra hand hålla mig.
11 Se mi diros: Mallumo min kovros, Kaj la lumo ĉirkaŭ mi fariĝos nokto:
Om jag sade: Mörker må betäcka mig, så måste natten ock vara ljus omkring mig.
12 Eĉ mallumo ne mallumas antaŭ Vi, Kaj la nokto lumas kiel tago; Mallumo fariĝas kiel lumo.
Ty ock mörkret är icke mörkt när dig, och natten lyser såsom dagen; mörkret är såsom ljuset.
13 Ĉar Vi kreis mian internaĵon, Formis min en la ventro de mia patrino.
Du hafver mina njurar i dine magt; du vast öfver mig i moderlifvet.
14 Mi gloras Vin, ĉar mi estas mirinde kreita; Mirindaj estas Viaj kreitaĵoj, Kaj mia animo tion bone konscias.
Jag tackar dig derföre, att jag underliga gjord är. Underlig äro din verk, och det besinnar min själ väl.
15 Ne estis kaŝitaj antaŭ Vi miaj ostoj, Kiam mi estis kreata en kaŝiteco, Kiam mi estis formata en la profundo de la tero.
Mine ben voro dig intet fördolde, då jag uti det hemliga gjord var; då jag skapad vardt nedre i jordene.
16 Mian embrion vidis Viaj okuloj, Kaj en Via libro estis enskribitaj ĉiuj tagoj destinitaj, Kiam ankoraŭ eĉ unu ne ekzistis.
Din ögon sågo mig, då jag ännu oberedd var; och alla dagar voro uti dine bok skrefne, de ännu varda skulle, och ingen af dem kommen var.
17 Kiel grandvaloraj estas por mi Viaj pensoj, ho Dio! Kiel granda estas ilia nombro!
Men huru kostelige äro för mig, Gud, dina tankar! O! huru stort är deras tal!
18 Se mi ilin kalkulus, ili estus pli multaj ol la sablo; Kiam mi vekiĝas, mi estas ankoraŭ kun Vi.
Skulle jag räkna dem, så vorde de flere än sanden. När jag uppvaknar, är jag ändå när dig.
19 Mortigu, ho Dio, la malvirtulojn, Kaj sangaviduloj foriĝu de mi!
Ack! Gud, att du dråpe de ogudaktiga, och de blodgirige ifrå mig vika måste.
20 Ili parolas pri Vi malice, Kaj Viaj malamikoj leviĝas por trompo.
Ty de tala om dig försmädeliga, och dine ovänner upphäfva sig utan sak.
21 Viajn malamantojn, ho Eternulo, mi ja malamas, Kaj Viajn kontraŭulojn mi abomenas.
Jag hatar ju, Herre, de som dig hata, och mig förtryter om dem, att de sig emot dig sätta.
22 Per ekstrema malamo mi ilin malamas; Ili fariĝis por mi malamikoj.
Jag hatar dem med rätt allvar; derföre äro de mig hätske.
23 Esploru min, ho Dio, kaj konu mian koron; Provu min kaj sciu miajn pensojn.
Utransaka mig, Gud, och få veta mitt hjerta. Bepröfva mig, och förnim, huru jag menar det;
24 Kaj rigardu, ĉu mi estas sur malbona vojo, Kaj gvidu min sur la vojo de eterneco.
Och se till, om jag på enom ondom väg är, och led mig på den eviga vägen.
