< Psalmaro 137 >

1 Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.
By rivers of Babylon—There we sat, Indeed, we wept when we remembered Zion.
2 Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.
We hung our harps on willows in its midst.
3 Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.
For there our captors asked us the words of a song, And our spoilers—joy: “Sing to us of a song of Zion.”
4 Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?
How do we sing the song of YHWH, On the land of a stranger?
5 Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;
If I forget you, O Jerusalem, my right hand forgets!
6 Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.
My tongue cleaves to my palate, If I do not remember you, If I do not exalt Jerusalem above my chief joy.
7 Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.
Remember, YHWH, for the sons of Edom, The day of Jerusalem, Those saying, “Raze, raze to its foundation!”
8 Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.
O daughter of Babylon, O destroyed one, O the blessedness of him who repays to you your deed, That you have done to us.
9 Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.
O the blessedness of him who seizes, and has dashed your sucklings on the rock!

< Psalmaro 137 >