Psalmaro 132

1 Kanto de suprenirado. Rememoru, ho Eternulo, Davidon kaj ĉiujn liajn suferojn;

Hodočasnička pjesma.

2 Ke li ĵuris al la Eternulo, Kaj donis sanktan promeson al la Potenculo de Jakob:

Spomeni se, o Jahve, Davida i sve revnosti njegove: kako se Jahvi zakleo, zavjetovao Snazi Jakovljevoj:

3 Mi ne eniros en la ŝirmejon de mia domo, Mi ne supreniros sur la liton, pretigitan por mi;

“Neću ući u šator doma svog nit' uzaći na ležaj svoje postelje,

4 Mi ne donos dormon al miaj okuloj, Nek dormeton al miaj palpebroj,

neću pustit' snu na oči nit' počinka dati vjeđama,

5 Ĝis mi trovos lokon por la Eternulo, Loĝejon por la Potenculo de Jakob.

dok Jahvi mjesto ne nađem, boravište Snazi Jakovljevoj.”

6 Jen ni aŭdis, ke ĝi estas en Efrata; Ni ĝin trovis sur arbara kampo.

Eto, čusmo za nj u Efrati, nađosmo ga u Poljima jaarskim.

7 Ni iru en Lian loĝejon, Ni kliniĝu antaŭ la benketo de Liaj piedoj.

Uđimo u stan njegov, pred noge mu padnimo!

8 Leviĝu, ho Eternulo, en Vian ripozejon, Vi kaj la kesto de Via potenco.

“Ustani, o Jahve, pođi k svom počivalištu, ti i Kovčeg sile tvoje!

9 Viaj pastroj vestiĝu per justeco, Kaj Viaj fideluloj triumfu.

Svećenici tvoji nek' se obuku u pravednost, pobožnici tvoji nek' radosno kliču!

10 Pro David, Via sklavo, Ne forturnu la vizaĝon de Via sanktoleito.

Poradi Davida, sluge svojega, ne odvrati lica od svog pomazanika!”

11 La Eternulo ĵuris al David veron, kaj Li ne dekliniĝos de ĝi: Frukton de via ventro Mi sidigos sur via trono;

Jahve se zakle Davidu zakletvom tvrdom od koje neće odustati: “Potomka tvoje utrobe posadit ću na prijestolje tvoje.

12 Se viaj filoj observos Mian interligon kaj Mian leĝon, kiun Mi instruos al ili, Tiam ankaŭ iliaj filoj eterne sidos sur via trono.

Budu li ti sinovi Savez moj čuvali i naredbe kojima ih učim, i sinovi će njini dovijeka sjedit' na tvom prijestolju.”

13 Ĉar la Eternulo elektis Cionon, Kaj deziris, ke ĝi estu loĝejo por Li:

Jer Jahve odabra Sion, njega zaželje sebi za sjedište.

14 Ĉi tio estas Mia ripozejo por eterne; Ĉi tie Mi loĝos, ĉar ĝin Mi ekdeziris.

“Ovo mi je počivalište vječno, boravit ću ovdje jer tako poželjeh.

15 Ĝian nutraĵon Mi abunde benos, Ĝiajn malriĉulojn Mi satigos per pano.

Žitak ću njegov blagosloviti, siromahe nahraniti kruhom.

16 Kaj ĝiajn pastrojn Mi vestos per savo; Kaj ĝiaj fideluloj ĝojos kaj triumfos.

Svećenike njegove u spas ću odjenuti, sveti će njegovi kliktati radosno.

17 Tie Mi elkreskigos kornon al David, Tie Mi aranĝos lumilon por Mia sanktoleito.

Učinit ću da ondje za Davida rog izraste, pripravit ću svjetiljku za svog pomazanika.

18 Liajn malamikojn Mi kovros per honto; Sed sur li brilos lia krono.

U sram ću mu obući dušmane, a na njemu će blistat' vijenac moj.”