Psalmaro 129

1 Kanto de suprenirado. Multe oni afliktis min de post mia juneco, Diras Izrael,

Mnogo mi dosaðivaše od mladosti moje, neka reèe Izrailj,

2 Multe oni afliktis min de post mia juneco, Sed oni min ne pereigis.

Mnogo mi dosaðivaše od mladosti moje, ali me ne svladaše.

3 Sur mia dorso plugis plugistoj, Faris siajn sulkojn longaj.

Na leðima mojim oraše oraèi, i vodiše duge brazde svoje.

4 La Eternulo estas justa; Li dishakis la ŝnurojn de la malvirtuloj.

Gospod je pravedan; isijeèe konopce bezbožnièke.

5 Hontiĝu kaj turniĝu malantaŭen Ĉiuj malamantoj de Cion.

Postidjeæe se, odbiæe se svi koji nenavide Sion.

6 Ili estu kiel tegmenta herbo, Kiu forvelkas, antaŭ ol oni ĝin elŝiris;

Biæe kao trava na krovovima, koja se sasušuje prije nego se poèupa,

7 Per kiu ne plenigas rikoltanto sian manon Nek garbiganto sian baskon.

Od koje neæe žetelac napuniti ruke svoje, niti naruèja svojega vezilac;

8 Kaj la preterirantoj ne diros: Beno de la Eternulo estu al vi, Ni benas vin per la nomo de la Eternulo.

I koji prolaze neæe reæi: “Blagoslov Gospodnji na vama! blagosiljamo vas imenom Gospodnjim.”